Κάθε κατάσταση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Αυτό που νιώθω στην περίπτωσή σου είναι πως η έλλειψη άλλων παιδιών στην οικογένεια συνοδευόταν από μεγάλους σε ηλικία γονείς και έλλειψη παιδιών στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι όπως τα περιγράφεις, είναι πολύ λογικό ένα παιδί να μεγαλώνει λίγο πιο ''απότομα'' από αντικειμενικές συνθήκες. Σε κάποιο βαθμό έχω βιώσει αυτό που περιγράφεις (το νόμο παιδί) γιατί δεν έχω αδέλφια και τα ξαδέλφια μου έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας από μένα.
3.8.2016 | 15:07
Το να είσαι μοναχοπαίδι...
Δυστυχώς δεν είναι αυτό το τέλειο που φαντάζονται όλοι "Μα γιατί είσαι στενοχωρημένη; Είσαι μοναχοπαίδι και τα μοναχοπαίδια τα εχουν ολα!, "Ευτυχώς που δεν έχεις αδέρφια, μακάρι να μην είχα κι εγώ! Θα σου έσπαγαν τα νεύρα! Όλη την ώρα!" Κλπ. Ε βαρέθηκα πια να το ακούω! Εκτός των άλλων είναι και ψέμα! Εμένα η μητέρα μου με γέννησε μετά από 14 εξωσωματικές στα 50 της χρόνια, με τον πατέρα μου δεν έχει ποτέ καλές σχέσεις και σκοτώθηκαν και οι δύο σε τροχαίο όταν είμουν σχεδόν 18 και είμαι 20 τώρα. Μεγάλωσα πάντα με τον φόβο μην χάσω τους γονείς μου οι τις 2 μου φίλες, μην πάθω τίποτα (γιατί ήταν πολύ υπερπροστατευτικοί οι γονείς μου ) και να μη μείνω μονή και τώρα τα έχω χάσει τα 3 από τα 3... Α, και όχι, τα μοναχοπαίδια δεν έχουν πιο καλές σχέσεις με τους φίλους τους, όπως και να το κάνουμε ο κολλητός θα είναι πάντα κολλητός, δεν θα γίνει ποτέ αδρεφός! Θα φοβάσαι να διαφωνήσεις γιατί θα φοβάσαι μην τον χάσεις. Όπως το αίμα δεν γίνεται νερό έτσι και το νερό δεν γίνεται αίμα! Σε όλα τα δύσκολα είμουν μόνη δεν είχα κανέναν να με ακούσει και ακόμα και αν το έλεγα μια στο τόσο οι φίλοι δε με πίστευαν! Κανείς δεν ζει αυτό που ζεις σαν τον αδερφό (καλά εγώ ούτε θείους ούτε ξαδέρφια είχα). Από μωρό έκανα παρέα με μεγάλους και γι αυτό έχασα πολλές χαρές, χαρές ξεγνοιασιάς! Μόνο ποιος πέθανε, ποιος έπαθε αυτό, γιατί παίρνουν το τάδε φάρμακο, μόνο αυτά άκουγα, όταν πήγα σχολείο μονο αυτά ήξερα πως είναι η ζωή! Δεν ήξερα την ευτυχία όσο καλά την ξέρανε οι άλλοι (εδώ μπαίνει για μουσική υπόκρουση το "γενέθλια"). Ποτέ δεν έπαιζα σεν τα άλλα παιδιά γιατί φοβόμουν, οι γονείς μου με κάνανε να φοβάμαι! Πάντα όλα από εμένα τα περίμεναν. Είναι εξαντλητικά σκληρό αυτό! Πάλι λέω ευτυχώς που δεν με είδαν οι γονείς μου στο κρεβάτι του πόνου (θα πάθαιναν σοκ, θα πάθαιναν έμφραγμα!) αλλά όταν έγινε κι αυτό εγώ δεν είχα κανέναν, έστω αν μου πεί ένα όλα θα πάνε καλά. Μέτα από αυτό ίσως να κατάλαβε κάποιος τόσο λάθος είναι οι φράσεις που ανέφερα παραπάνω, μπορεί και όχι, δεν πειράζει ως μοναχοπαίδι δεν έχω συνιθίσει να με καταλαβαίνουν. Είναι λογικό να νιώθω μια ζωή τόσο άσχημα;
2