ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι δύσκολο να πείς ορισμένα πραγματα οταν το μυαλό σου είναι χαμένο , όταν η ψυχή σου λείπει από την θέση της. Ετσι επιτελους ακουμπάς πίσω με όλο τους το φορτίο στην πλάτη και κοιτάς... κοιτάς και παρακολουθείς αυτά που δεν κατάφερες να περνούν τόσο ζωντανά απο μπροστά σου , τόσο κοντά σου...Πώς να υπάρξω χωρίς αυτά που με ορίζουν; Πώς να σταθώ , πώς να συνεχίσω , πως να ακολουθήσω , πώς να χαράξω τον δικό μου δρόμο όταν η κατεύθυνση μου είναι στο πουθενά; Και είναι κι αυτές οι στιγμές που ο κοσμος όλος νιώθεις ότι σε καταπίνει και δεν σ αφήνει ν αναπνεύσεις , δεν σ αφήνει να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπό σου , δεν σ αφήνει να κοιτάξει τον ουρανό και να ψάξεις για τ αστέρι σου. Το μυαλό είναι νεκρό , κενό. Χωρίς αναμνήσεις και χωρίς επιθυμίες και η ψυχή είναι άδεια , χωρίς κουράγιο , χωρίς πνοή , χωρίς όνειρα. Όλα μαζί μια μουσική , αργή , χαμηλή , καταθλιπτική . Την ακούς μέσα στο κεφάλι σου να ντύνει όλες σου τις σκέψεις, αυτό σου μεινε τελικά , μια μελωδία μεσα σου να 8υμίζει όλα αυτα που σου λείπουν , που δεν έχεις ...ΝΑ κλειστεις ...να εξαφανιστείς , να εξαερωθείς για να συναντήσεις τα σύννεφα και να πετάξεις επιτέλους...να πετάξεις ...