ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κι εγώ τον πόνο μου... Βλέπω τόσα σε ζευγάρια straight, gay ή lesbia και ζηλεύω.. Όταν όμως λέω ζηλευω... ΖΗΛΕΥΩ! Μου έρχεται να σπάσω την οθόνη του laptop... Και σκέφτομαι θα μα αγαπήσει ποτέ κανένας; Όχι κάτι σε βάθος χρόνου αλλά κάτι... Εχω έτσι κι αλλιώς κόμπλεξ με τον ευατό μου αλλα αυτές οι σκέψεις με κάνουν πιο τρελό. Σκέφτομαι: πόσοι γκέι teens υπάρχουν στην Αθήνα που να μην είναι τελειωμένες καρακάξες ή κρυφό-γκει; Γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτω για να κάνω σχέση πρέπει να μετοικήσω στην Αγγλία ή στις ΗΠΑ (οπου ελπίζω να το κάνω σε 5-6 χρόνια - βάλε 2 χρόνια το Λύκειο, 4 χρόνια τη σχολή, 2-3 χρόνια να κάνω μια ειδικευση, 1 χρόνο τον στρατό, ε το 2025 θα έχω πάει - :P).Εγώ όμως τώρα θέλω κάποιον δίπλα μου. Αλλά τζίφος... Το σχολείο σκατά! Μόνο ένας γκει ειναι out επισημα (εγώ ούτε out είμαι -όχι ότι δε το ξέρει όλο το σχολείο-)και αυτός μπλιαχ (οχι οτι εγώ είμαι να με πιεις στο ποτηρι αλλα τέλος παντων). Πουθενα - κανενας!Η κολλητή μου όλο ασχολείται με τις δικές της τις μαλακιες και δεν μπορω να της ανοιχτώ, με τους καλύτερους μου φίλους έχουμε σπάσει εξαιτίας μου... Είμαι απλά μόνος.Οπότε να γνωρίσω κάποιον από σχολείο - φρονοτηστήριο δεν υπάρχει περίπτωση. Θα μου πει κάποιος ε στο internet θα βρεις. Δεν θέλω γιατι πολλοι γκει του internet που ψάχνονται και ψαχνονται για μήνες για ξεπέτες και τέλοςπάντων δεν είναι σωστα άτομα...ΟΠΟΤΕ που γυρνάμε; Μόνος και έρημος σε μια πόλη με 3 εκατομ. κατοίκους. Δηλαδή φαντάσου. No one cares about me...