ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 ετών και από παιδί ένιωθα αόρατη . Από τότε μέχρι τώρα νιώθω ότι κανείς δε πρόκειται να με συμπαθήσει πραγματικά . Ότι αν κάποιος μου δείξει συμπάθεια είναι μέχρι να με μάθει για να φύγει μετά . Δε ξέρω αν είμαι αδικημένη απλά θέλω να εκφράσω τι νιώθω . Τουλάχιστον εκφραζομαι εδώ . Γιατί συνήθως καταπιέζω τα συναισθήματα μου . Καταπίεζα τον θυμό μου , τη ζήλια μου , όλα τα αρνητικά συναισθήματα με αποτέλεσμα να έχω γίνει ένα θυμωμένο άτομο . Ενώ θέλω να δεθω με κάποιον , αν έρθει ένα άτομο θα θέλω να φύγω. Δεν έχω να δώσω κάτι σε κάποιον . Η είμαι κακός άνθρωπος η τόσο παγωμένη συναισθηματικά . Πολλά άτομα στη ζωή μου δε με συμπαθούν . Ίσως γιατί βγάζω μια μιζέρια που τους κάνουν να αισθάνονται ένα βάρος . Από την άλλη θέλω συνεχώς να έχω τη προσοχή των άλλων , γιατί νιώθω ότι χωρίς τη προσοχή των άλλων , θα νιώθω τόσο αόρατη που απλά θα ξεχαστώ και από εμένα την ίδια . Φοβάμαι τη μοναξιά , μήπως καταλήξω να πεθάνω μόνη . Χωρίς έναν φίλο , χωρίς ένα σύντροφο . Το μόνο που θα ήθελα είναι απλά να κοιμάμαι για να αποφεύγω καταστάσεις η να είμαι μονίμως μεθυσμένη και να μη με νοιάζει τίποτα . Νιώθω ότι όποιος με γνωρίζει θα με σχολιάζει αρνητικά αν δεν είμαι μπροστά . Είναι κουραστικό να ζει κάποιος νιώθοντας ένα τίποτα και ότι κανείς δε τον συμπαθεί . Δε ξέρω με ποιο τρόπο αυτό το κενό μέσα μου θα καλυφθεί .