Δεν έχεις άδικο να συμπεριφέρεσαι έτσι. Ουτε και είναι παθολογικό, ή σημάδι κατάθλιψης. Εχασες κάποιο δικό σου άνθρωπο και είναι λογικό. Το να αντιδράσς έτσι είναι και ένας αμυντικός μηχανισμός αν θέλεις.Προσπάθησε με απλά πράγματα (όπως το περπάτημα που έγραψες) και πράγματα που δεν απαιτούν για αρχή πολλη προσπάθεια, να ξεφύγεις έστω για λίγο. Και δώσε χρόνο στον εαυτό σου.Ευχομαι ολα να πάνε καλύτερα.
14.8.2018 | 16:23
Νιώθω χαμένη...
Νιώθω κουρασμένη όσο ψυχικά αλλά τόσο και σωματικά. Νιώθω σαν να χάνομαι στον εαυτό μου. Κοιμάμαι πολλές ώρες και για λίγο έχω δραστηριότητα, μετά νιώθω κουρασμένη και θέλω να ξαπλώνω. Πονάει συχνά η πλάτη μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να βγαίνω έξω και άλλες φορές που κάνω περπάτημα και νιώθω καλύτερα. Έχασα προσφάτως τον ένα μου γονιό και κλαίω. Θέλω να είμαι συχνά δίπλα στο μνήμα του και να το περιποιούμαι. Μέσα στο πόνο μου νιώθω συνάμα ότι τον επισκέπτομαι και δεν τον αφήνω μόνο και νιώθω για λίγο καλά. Έμειναν πολλά προβλήματα πίσω από αυτή την απώλεια και νιώθω να ξεφεύγω με τον ύπνο. Σύντροφο δεν έχω μιας που έχουμε χωρίσει και δεν θέλω τώρα κανέναν, δεν νιώθω έτοιμη. Νιώθω πληγωμένη. Πιστεύω ότι θα ένιωθα καλύτερα αν είχα δίπλα μου τον σωστό άνθρωπό μου. Θα είχα κάποιο νόημα, ένα φως ελπίδας μες το σκοτάδι που περνώ. Νιώθω μια αδιαφορία να με περιβάλλει και απλά κοιμάμαι, τρώω, κάνω κάποιες δουλειές και κλείνομαι στον εαυτό μου παρέα με το λαπτοπ. Τα νιώθω όλα μάταια. Πρέπει να έχω κατάθλιψη αλλά σε ειδικό που πήγα δεν βοηθήθηκα καθόλου. Δεν θέλω να ξαναπάω γιατί λεφτά δεν περισσεύουν. Κάνω κάποια πράματα να νιώσω καλύτερα, αλλά δεν γεμίζω, όλα πια μηχανικά απλά να ζω.άνω των 30
1
