Να σταθώ εγώ σε κάτι άλλο από την- κατά τα άλλα- τόσο εύστοχη εξομολόγηση σου; Για σκέψου αυτή η κυρία που περιμένατε μαζί στο παγκάκι να φερόταν όπως οι περισσότερες κυρίες εκεί έξω, να έβαζε τα ακουστικά της και να σε αγνοούσε μέχρι να έρθει το λεωφορείο. Και σκέψου, απ`την άλλη, να σε έβλεπε έτσι, να ήθελε να σε ρωτήσει τι κάνεις ή να σου πιάσει γενικά την κουβέντα και να μην το έκανε, είτε από συστολή, είτε πιστεύοντας ότι θα σε ενοχλήσει, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι μια τυχαία συνάντηση στο παγκάκι μπορεί μεν να σε κάνει να ξεσπάσεις χειρότερα για όλα αυτά που κρατάς μέσα σου, μπορεί δε και να σε εκπλήξει ευχάριστα. Αρκεί να κάνεις ένα μικρό βηματάκι...
Ελπίζω να είσαι λιγότερο λυπημένος και εύχομαι κάθε φορά από`δω και στο εξής που θα βλέπω κάποιον/α λυπημένο/η στο δρόμο να έχω το θάρρος της κυρίας, γιατί παρόλο που στα λέω, διστάζω και εγώ τις περισσότερες φορές να ρωτήσω ακόμα και ένα απλό "είστε καλά" ή "χρειάζεστε κάτι".
Υ.Γ. Μήπως παίρνεις το 5; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρω αν έχω ελπίδες να σε πετύχω χαχα