ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να πω κάτι που νιώθω. Δυστυχώς αυτό που βλέπω και βιώνω είναι πως όσο -φοβικός οποιουδήποτε είδους είναι κάποιος άνθρωπος, όσο πιο κολλημένος με παρωπίδες τόσο καλύτερα περνάει σε αυτή τη ζωή, εννοώ από την άποψη της αποδοχής των άλλων και το γεγονός ότι πάντα βρίσκει ανθρώπους να έχει στη ζωή του. Δεν εξετάζω αν οι άλλοι υποκρίνονται μπροστά του ή αν το κάνουν από ανάγκη, βλέπω το αποτέλεσμα. Υποτιμούν στην πράξη και στα λόγια τις συντρόφους τους ή γενικά το γυναικείο φύλο κι όμως έχουν σχέση. Πάντα θα βρίσκουν κάποια. Πάντα. Μπορεί η σύντροφος να τον έχει ανάγκη ή να της φέρεται ωραία της συγκεκριμένης αλλά να έχει γενικώς σκοταδιστικές απόψεις, φυσικά ισχύει κι αυτό. Ή άνθρωποι που δεν νοιάζονται για τους φίλους τους ούτε με πράξεις ούτε με λόγια πάντα θα έχουν φίλους. Όσοι είναι υπέρ της ελευθερίας για όλους και κατά της καταπάτησης δικαιωμάτων τρώνε τα μούτρα τους σε όλους τους τομείς. Αυτό έχω ζήσει. Το είχα συζητήσει με ένα άτομο κάποτε και μου είπε πως οι άνθρωποι που είναι υπέρ της πολλής ελευθερίας και των δικαιωμάτων αντιμετωπίζονται δύσπιστα γιατί δεν ξέρει ο άλλος πού και αν έχουν όρια. Ελευθερία δηλαδή αλλά μέχρι ενός σημείου. Οξύμωρο κι όμως ειπώθηκε. Πάντα σε μια παρέα θα κάνουν πέρα τον ήσυχο κι όχι τον φασαριόζο που μπορεί να τους οδηγεί σε μπελάδες. Στον έρωτα τα ίδια, ο συνεννοήσιμος κι ανεκτικός είναι βαρετός και τον παίρνουν για χαζό. Αυτά, ανεξαρτήτως φύλου κι ερωτικών προτιμήσεων. Συγνώμη για την πικρία μου, με έχει ποτίσει σήμερα αλλά δεν θα αλλάξω τα πιστεύω μου, είναι αργά πια. Δεν θα ολισθήσω στον συντηρητισμό και στον περιορισμό των ελευθεριών αλλά πραγματικά σήμερα δάκρυσα μετά από πολύ καιρό, μετά από χρόνια. Μια κυρία στο παγκάκι στο κέντρο που περιμέναμε μαζί το λεωφορείο με ρώτησε αν είμαι καλά, κάτι που λόγω μοναξιάς έχω να το ακούσω χρόνια να μου το ρωτάνε. Όχι, δεν βγαίνω στο δρόμο κλαψιάρης ούτε με μούρη, έτυχε σήμερα. Αλλά πραγματικά είμαι πολύ λυπημένος κι εύχομαι να μην είστε.