ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί κάποιο καιρό τώρα αλλά έχουμε τόσο διαφορετικά ωράρια. Αυτός δουλεύει μέχρι αργά, εγώ ξυπνάω κάθε μέρα σχεδόν χαράματα. Και φτάνουμε σε κάτι στιγμές όπως απόψε που είμαι εξαντλημένη,νυστάζω και προσπαθώ να μην κοιμηθώ όρθια, να τελειώσει και να έρθει απο το σπίτι να με πάρει και να βγούμε, να βρεθούμε τέλος πάντων. Ενώ λοιπόν νοιώθω πράγματα για αυτόν τον άνθρωπο και ενω είναι αμοιβαίο, με κάνει χαρούμενη και έχουμε χημεία, είναι φορές όπως σήμερα που απλά νιώθω ολομόναχη. Φορές που δεν νιώθω οτι είμαι σε σχέση. Γιατί δεν είναι εδώ, φορές που τον χρειάζομαι. Και εδω αρχίζω να νιώθω και εγωίστρια διότι ο άνθρωπος είναι στην δουλειά του, δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο και ποτέ δεν του έχω κάνει το παραμικρό παράπονο. Γιατί έχει την ζωή του όπως έχω και εγώ την δικιά μου και δεν έχω την απαίτηση να αλλάξει για να ταιριάξει στο δικό μου ωράριο, μα ούτε εγώ μπορώ να κάνω κάτι παρόμοιο. Οπότε μήπως είμαι εγώ που τα θέλω όλα δικά μου; Και απόψε είναι η πρώτη φορά που εκφράζω το πως νιώθω, έστω και γραπτά, έστω και σε αγνώστους