Δυστυχώς, πολύ συχνά, τα όποια όμορφα συναισθήματα νιώθουμε στην αρχή μιας σχέσης, ξεθωριάζουν υπό το βάρος των red flags και των βαθιών ελλειμμάτων κάποιων ανθρώπων. Νομίζουμε πως τα συναισθήματα είναι η απόδειξη ότι "κάτι υπάρχει εδώ που οφείλω να διασώσω...κι αν δεν το κάνω, θα είμαι μάλλον ανεπαρκής σύντροφος"... όμως δεν είναι έτσι.Αν δεν είναι αμοιβαίο, δεν προχωράει. Είναι σαν δυο πόδια, το καθένα με το δικό του μυαλό, δικό του ρυθμό- αν δεν κινούνται αρμονικά, το σώμα δεν θα προχωρήσει. Μην αναλώνεστε σε άτομα και καταστάσεις που δεν σας αξίζουν. Μάθετε τί σας αξίζει κι επιδιώξετε ΑΥΤΟ- όχι κάτι άλλο.
21.8.2020 | 13:03
Νιώθω ότι δεν αξιζω
Είχα μια σχέση πολυ ομορφη με τον Μιχάλη, είχαμε το ίδιο χιουμορ,μαγειρευαμε μαζί, καθαριζαμε μαζί. Όλα μαζί. Δεν ξέρω τι άλλαξε.. Τι τον έκανε να με σιχαθεί τόσο. Η δουλειά μου δεν έχει στάνταρ ωράριο, δουλευω 6 στα 7. Δούλευα πανω απο 8ωρο σίγουρα. Εχει τυχει σε δεξιώσεις γάμου να κάθομαι από τις 12 έως τις 2 το βράδυ σερί. Ο Μιχάλης δεν μπορουσε να καταλάβει την κούραση μου, εκείνος δούλευε 2-3 φορές την εβδομάδα οικοδομή. Τελευταίο καιρό γυρνουσα σπίτι και αντί να με υποδεχτεί με μια αγκαλιά ένα φιλί, τον έβλεπα κολλημένο σε έναν υπολογιστή. Έπαιζε παιχνιδια όλη μέρα... Νευριαζα.. Καθόμουν ξυπνια μέχρι να το παρει απόφαση να το κλείσει, να πουμε δυο κουβέντες. "Εχω βαρεθεί να ακουω για την δουλειά σου.. " Πλέον δεν μπορουσα να πω τίποτα μαζί του. Γυρνουσα σπίτι και δεν είχε κάνει ουτε μια δουλειά. Πλήρωνα εγώ λογαριασμους τα παντα. Στις αρχές που τα είχαμε, με είχαν απλήρωτη δυο μήνες στην δουλειά, με τον πρωτο μου μισθό πηγα και του πηρα δώρο για τα γενέθλια του, ήμουν η μόνη που δεν του είχε παρει δώρο. Του κανόνισα και παρτι έκπληξη την ημέρα των γενεθλίων του με ο,τι λεφτά μου ειχαν μείνει για να περασω. Επίσης πολλες φορες όταν δεν είχε λεφτά του είχα έτοιμο τον καφέ του, να φαει, τα παντα, όσο γεμάτη και αν ήταν η μέρα μου. Τον τελευταίο μήνα με ειδοποίησε η σπιτονοικοκυρά μου ότι πρεπει να βρω άλλο σπίτι, γιατί θέλει να το χρησιμοποίησει για ιδιοκατοίκηση. Το πρωι έφτιαχνα τα πράγματα για την μετακόμιση και το βράδυ ήμουν δουλειά. Δεν με βοήθησε ουτε σε αυτό... Είπε ότι θα μιλήσει με μεταφορική, δεν μίλησε ποτέ. Πήγε σε έναν ξάδερφο του να μείνει για δυο μερες. Τον έπαιρνα να δω τι κάνει πριν παω δουλειά και δεν μου το σήκωσε. Μου είχαν μαζευτεί τοοοσα πολλα. Του έστειλα μήνυμα ότι δεν θα τον ξαναπάρω, ουτε θα του στείλω μήνυμα, αφου δεν ενδιαφέρεται. Αναγκάστηκα και του έστειλα μήνυμα το ίδιο βράδυ, γιατί γυρνώντας από την δουλειά με λήστεψαν. Του έστειλα μήνυμα ότι κάποιος με ακολουθεί... Δεν απάντησε ποτε. Το επόμενο πρωι που του εξήγησα τι έγινε... Μου είπε " Και τι θες να κάνω εγώ? " Και είσαι χαζή?? Δεν μπορουσες να τρέξεις?? Την ώρα της ληστείας είχα παγωσει.. Μου είχε βγάλει μαχαίρι.. Τι μπορουσα να κάνω? Πραγματικά εχω γίνει χίλια κομμάτια μέσα μου, τόσο ανεπιθύμητη είμαι? Δεν τον ενδιαφέρω καθόλου? Βαρέθηκα να ζητιανεύω λίγη τρυφερότητα και λίγη αγάπη.. Τον χώρισα χθες... Εχω βαρεθεί την αχαριστία, εχω βαρεθεί το αχανές βλέμμα του χωρίς συναίσθημα, εχω βαρεθεί να γυρνάω σπίτι και να εχω τέτοια αντιμετώπιση. Εχω βαρεθεί να δίνω και να μην παίρνω. Τι να την κάνω μια σχέση στην οποία δεν υπάρχει αμοιβαιότητα και σεβασμός. Είμαι πληγωμένη.. και εχω ακόμα συναισθήματα, αλλα έπρεπε να σκεφτώ και τον εαυτό μου... Όλο αυτό με εφθειρε.. Κατάλαβα ότι απλά το τραβουσα από τα μαλλιά. Την επόμενη φορά που θα βαρεθείτε ένα άτομο, μην του κάνετε την ψυχολογία σμπαραλια.. Πείτε του απλά στην μούρη, ότι δεν τον θέλετε άλλο.
3
