Εγω δον μου σε καταλαβαινω. Κ εγω φοβομουν αλλα παρολα αυτα τολμησα. To αποτελεσμα τουλαχιστον απογοητευτικο. Δεν ξερω αν ημουνα γιωτας. Ξενη ημουν σιγουρα ομως. Ποτε κανενα πλησιασμα. Πικρα αλλα τωρα ειμαι καλα. Ευχομαι κ συ συντομα να εισαι.
4.8.2015 | 00:02
Νιώθω σαν τον δον Κιχώτη...
που τελικά αυτή που νόμιζε για Δουλτσινέα ήταν απλά μια σκιά, ένα αποκύημα της φαντασίας του. Τόσοι ανεμόμυλοι για να μάχομαι και έσκασε η φούσκα. Σκληρό, άσχημο. Και φοβόμουν, αλλά τολμούσα. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μην τολμήσω, αλλά δεν το ήξερε. Δεν «την » ένοιαζε.Καταβάθος θα έκανα ό,τι μπορούσα για να γίνω ο μολυβένιος σου στρατιώτης, αλλά μάλλον για γιωτάς προοριζόμουν εξαρχής. Ας είναι.Δεν πρόκειται ξανά να υποτιμήσω τον εγωισμό των ανθρώπων, δεν είμαστε τελικά απόγονοι γιγάντων. Μονάχα γιγαντωμένο εγωισμό έχουμε μερικοί. Αλλά δεν πειράζει, χαλάλι. Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή μαζί σου, όλα τ' άλλα μα ποτέ αυτό. Όλα έχουν το τίμημά τους και το τέλος τους. Ξέρω ότι το μυαλό μου τα φταίει όλα και τώρα τσάμπα «κλαίγομαι» και θα έπρεπε να ψάχνω για την αληθινή μου Δουλτσινέα αλλά απόψε, ίσως και σχεδόν πάντα μου φαίνονται όλα μάταια.
1
