Φιλε εξομολογουμενε,
αν νιώθω καλά σε βασανίζει κάτι στο παρόν ή δέχεσαι πολλή πίεση από το εργασιακό σου περιβάλλον ακόμα και από το στενο συγγενικο σου περιβάλλον. Έτσι οι ευθύνες και υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει βιώνονται δυσκολότερες στη διαχείριση. Είμαι λίγο μεγαλύτερή σου και έχω περάσει παρόμοιο στάδιο σε μια εποχή αρκετά καθοριστική αναφορικά με τις επαγγελματικές μου αποφάσεις. Δε θα νιώθεις πάντα το ίδιο. Οπως πολύ εύστοχα επεσήμανε και μια άλλη αναγνώστρια της στήλης , μη σταματάς να ακούς το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Αυτο το παιδί που έχει ανάγκη να βγει έξω, να παίξει,να γελάσει, να πέσει κάτω, να ξανασηκωθεί, να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ζήσει χωρίς ορια. Στο τέλος της κάθε ημέρας αυτο το παιδί έχεις να φροντίζεις να πέφτει για ύπνο και να ξυπνάει με τα πιο όμορφα όνειρα, ακόμα κι όταν δεν κοιμάται. Μην κολλάς στις ηλικίες,μια ταμπέλα είναι. Έχεις πια ωριμάσει σωματικά και συναισθηματικα κι ίσως αυτό σε τρομάζει. Μην αφήνεις αυτό το συναίσθημα να σε καταβάλλει.
Κάνε στην άκρη τα prestige και ο,τι άλλο σού επιβάλλει η επαγγελματικη σου κατάσταση. Κανείς δε θα σε κρίνει ούτε θα σε παρεξηγήσει για το πώς νιώθεις κι αν ακόμα τρως αυτά τα υπέροχα χρωματιστά haribo ζελεδακια. Ίσα ίσα δείχνεις ανθρωπος χωρίς κόμπλεξ και ταμπού.
Αφεσου ελεύθερος και ζήσε σαν ένα παιδί
Καλή τύχη 🙂
9.9.2022 | 15:08
Νοσταλγώ
Το παρελθόν μου, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως θα ήθελα να το ξαναζήσω.. απλά μου λείπει ο τότε ανέμελος και αθώος εαυτό μου, όλα τα απλά πράματα που θεωρούσα τόσι σημαντικά και αναντικατάστατα, όλα τα αισιόδοξα συναισθήματα και σκέψεις για το μέλλον μου, τα όσα θέλω να κάνω στη ζωή, ταξίδια κτλπ.. κεγώ δε ξέρω πότε πέρασαν έτσι τα χρόνια, δεν κατάλαβα την αλλαγή, απλά μεγάλωσα και αυτό ήταν, κάθε χρόνος που περνούσε μου έπαιρνε και από κάτι, όσο πήγαινε η θετική ενέργεια μειωνόταν.. τώρα έφτασα στα 31 και ενώ είμαι μικρός ακόμα (με την άποψη οτί έχω πόσα χρόνια ακόμα μπροστά μου) νιώθω πως γέρασα, δε μπορώ κιόλας να το εξηγήσω...σαν όλα τα όμορφα και ζεστά συναισθήματα και αναμνήσεις θαλπωρής και περιπέτειας να πέρασαν ήδη και πλέον επειδή "σοβάρεψα" και δεν είμαι παιδί, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μου στερούν κάθε ευκαιρία ξενοιασιάς, κάυε δυνατότητα αδρεναλίνης, νιώθω σαν κάποιος Αμερικάνος τουρίστας που αναγκάζεται να πάει σε μία χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου (Ταυλάνδη π.χ) μόνο και μόνο για να νιώσει το ίδιο συναίσθημα ενθουσιασμού και περιπέτειας που ένιωθε ούτε 30 μέτρα από το σπίτι του, όταν ήταν παιδί.. και γράφω "παιδ7" επειδή όντως έτσι νιώθω, μέσα μου νιώθω σαν ένα παιδί και όσες φορές με ρωτάνε άλλα άτομα όταν πάμε να γνωριστούμε ή έτσι στο άκυρο, πόσο χρονών είμαι, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην πω "είμαι 31 αλλά νιώθω 17άρης" επειδή ξέρω πως όλο αυτό το prestige και "επαγγελματικό look" που αντιπροσωπεύει τα 30s που έχεις ανεξαρτητοποιηθεί από γονείς και είσαι ο κύριος του εαυτού σου, έχεις δουλειά και καριέρα, αυτόματα θα χαθεί και ο άλλος θα με παρεξηγήσει...ζηλεύω τόσο τα παιδιά που τώρα σε λίγες μέρες ξενινάνε τα σχολεία, αυτά το βλέπουν σαν αγγαρεία όπως κεγώ στην ηλικία τους, αλλά θα έκανα ευχαρίστως όλες τις τάξεις ξανά μόνο και μόνο αν είχα το δικό τους μυαλό που όλα τα ωραιοποιεί και δεν βλέπουν παρά αισιόδοξα το μέλλον... είναι απίστευτα τυχερά και ας μη το γνωρίζουν τα ίδια..
11
