ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καθομουν μονη στη βεραντα και σκεφτμουν..δεν εχω κανεναν ερωτα παλιο η τωρινο να αναπολησω..δεν εχω καμια προσδοκια για το μελλον να με κανει να χαρω..δεν εχω κανενα ονειρο που να θελω να πραγματοποιησω..δεν εχω κανενα μερος στο οποιο θα ηθελα να βρισκομαι και κανεναν ανθρωπο με τον οποιο θα ηθελα να ειμαι...και τοτε μου ρθαν στο μυαλο μερικοι στιχοι απο ενα πολυ ωραιο ποιημα του ζαχαρια παπαντωνιου΄'Μην έχοντας πλάνη ικανή να μας γελάση — σπίτι να μας ανάψη φωτιά — χέρι να σφίξωμε — όνειρο ν' ακολουθήσουμε — πηγαίναμε ανάμεσα στην πλάση χωρίς σκοπό, εγώ κι' η ψυχή μου.'