ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η "παιδεία". Μαθαίνεις να διαβάζεις, έχοντας ως σκοπό να μπεις κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο, να βγάλεις τη σχολή και να πιάσεις μια δουλειά - μια σίγουρη δουλειά (βλ. νοοτροπία έλληνα : μια θέση στο δημόσιο). Αυτό ζητούν οι γονείς, αυτό μαθαίνεις να θέλεις κι εσύ.[Κατά τη γνώμη μου όχι, δε πρέπει να σπουδάζουν όλοι, πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όλοι έχουν κι από ένα πτυχίο. Από την άλλη όχι, δε πρέπει να μπεις στο πανεπιστήμιο με σκοπό να βρεις δουλειά, αυτό κατάντησε να σημαίνει πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στη σύγχρονη κοινωνία. Το πανεπιστήμιο δε σου δίνει δουλειά, γνώσεις, θεωρία σου προσφέρει.] Αυτό σου περνάνε, έτσι μαθαίνεις να ζεις. Βέβαια, ακόμη κι αν αρχίζεις να σκέφτεσαι, να κρίνεις τα πράγματα.. πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις από μία λογική που σου έχουν πλασάρει ως σωστή; Έτσι έμαθες να ζεις. Για να αλλάξει ο τρόπος σκέψης θέλει πολύ χρόνο, δεν αλλάζουν έτσι νοοτροπίες χρόνων. Το ίδιο ισχύει και με το ρατσισμό : λες "δεν είμαι ρατσιστής" κι όμως θα κοιτάξεις κάπως έναν άνθρωπο που παρεκκλίνει από ό,τι έχει οριστεί ως "φυσιολογικό", το πρέπον, το σύμφωνο με τα πρότυπα τα καθορισμένα από την κοινωνία. Πρότυπα εξ ορισμού πλασματικά.Η επαγγελματική ρουτίνα. Και ωραία, έστω ότι τελειώνεις το πανεπιστήμιο.. και μετά.. μετά τι; Με κάποιον τρόπο πρέπει να βγάλεις τα προς το ζην. Πώς; Αρχικά θα ψάξεις κάτι κοντά στο αντικείμενο των σπουδών σου. Αν βρεις καλώς, αν όχι.. αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ας πούμε ότι βρίσκεις. Θα έχεις κάποια χρήματα. Και; τι έγινε; Θα ξυπνάς στις 6 κάθε μέρα, θα δουλεύεις από τις 8 ως τις 3, θα γυρνάς σπίτι για να κοιμηθείς και ίσως μετά βρεις χρόνο για να βγεις. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, κι ας δουλεύεις σαν το σκυλί. Θα σου το αναγνωρίσει κανείς; Θα κερδίσεις κάτι; Χρήματα; Να τα κάνεις τι; Ένα ακόμη πιόνι θα είσαι. Ένα τίποτα. Φτάνεις κάποια στιγμή στα 40, στα 50 και λες; "Τι έχω κάνει στη ζωή μου;.. τόσες ώρες, τόσες μέρες χαμένες.." Και ποιό το κέρδος; Τα χρήματα.. ή μια ζωή μέσα στο άγχος; Πάντα πίστευα ότι η ομορφιά και η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, απλά πράγματα.. σε στιγμές γεμάτες. Ζώντας με αυτό τον τρόπο όμως, χάνεις τις στιγμές.Όμορφα όλα αυτά έτσι; Ρομαντικά. Αν το δεις και λίγο ρεαλιστικά θα δεις όμως, ότι καλώς ή κακώς δίχως χρήματα δε μπορείς να κάνεις και πολλά. Έστω ότι σου αρέσουν τα ταξίδια, αυτά σε γμείζουν (εκεί να δεις "στιγμές!!" με το τσουβάλι!). Δίχως τη δουλειά την εντός συστήματος, θα μπορέσεις να κάνεις αυτά που θέλεις; Να ζήσεις τις στιγμές που κυνηγάς; Και κατά πόσο θα μπορέσεις να το πετύχεις αυτό εκτός συστήματος; Να μην είσαι το πιόνι, ένα ακόμη γρανάζι. Αλήθεια κατά πόσο είναι εφικτό να ζεις, να δρας εκτός συστήματος; Υπάρχει τρόπος - τρόποι; Κι αν ναι.. ποιοί;~Δεν πάμε όλοι μαζί να πάρουμε τα βουνά ,λέω εγώ;