ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

•Ακριβής και ταυτόχρονα απρόβλεπτος. Δεν σταματάει και δεν περιμένει. Διαγράφεται στα πρόσωπα των ανθρώπων και μένει ανεξίτηλος πάνω τους. Κάθε λεπτή γραμμή, μεγάλη, μικρή, βαθιά, αμυδρή έχει χαραχτεί από αυτόν. Είναι στιγμές, είναι χαμόγελα, είναι δάκρυα χαράς, είναι σπαραγμοί, είναι θυμός, είναι η ιστορία μας. Είναι όλα αυτά που κουβαλάει ο καθένας από εμάς, το παρελθόν μας. Είναι όλα αυτά που έχουμε αφήσει πίσω μας, μα δεν μπορούμε να τα λησμονήσουμε, γιατί έχουν γίνει σημάδια πάνω μας. Άλλα μας γδέρνουν, μας καίνε το δέρμα και άλλα είναι χάδι τρυφερό που αγκαλιάζει τις καμπύλες του προσώπου μας. Είναι ο χρόνος στα πρόσωπα μας, ό,τι προλάβαμε να ζήσουμε, ό,τι γευτήκαμε από τη ζωή. Γιατί να υπάρχουν τόσο πολλοί ανάμεσα μας που θέλουν να κρύψουν και ορισμένοι ακόμα και να εξαφανίσουν τα σημάδια; Άλλοι είναι μονίμως κολλημένοι με την ατσαλάκωτη εικόνα τους, άλλοι δεν θέλουν να θυμούνται κι άλλοι τρομάζουν στην ιδέα ότι κάπου η διαδρομή τελειώνει και μετά δεν υπάρχει κάτι να τους περιμένει, μόνο ένα μεγάλο κενό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα ζητάμε χρόνο, θέλουμε παραπάνω χρόνο από ότι είναι το γραφτό μας για να προλάβουμε να ζήσουμε, να προλάβουμε να πραγματοποιήσουμε όλους μας τους στόχους. Αρκεί ο χρόνος μιας ζωής για να ζήσεις; Η απάντηση είναι ΝΑΙ υπό έναν όρο, να τη ζούμε κι όχι απλά να υπάρχουμε μέσα σε αυτήν. Αλλά ξεχνάμε να ζούμε, να εκτιμάμε αυτό που λένε ΣΤΙΓΜΕΣ και να μην μετράμε τις ώρες που περνάνε αλλά να ζούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην καταλαβαίνουμε τους δείκτες που τρέχουν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το να μπορείς να ξεχνάς είναι ένα είδος λύτρωσης, ό,τι έζησες που σε πόνεσε, που σε βαραίνει μέχρι τώρα να μπορείς να το διαγράφεις από τη μνήμη σου και μετά τι;; είσαι πιο ευτυχισμένος;; Αν βασιστούμε στα λεγόμενα του Γ.Σεφέρη «την μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί» ίσως και να συμφωνούσα κάπως με την παραπάνω παραδοχή, αλλά αν είχα την δυνατότητα να πατήσω ένα κουμπί και αυτομάτως να σβήσω ό,τι δεν θέλω πια να θυμάμαι, μαντέψτε…δεν θα το πατούσα!!! Όχι δεν είμαι τρελή. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα, καλά, κακά, χωρισμούς, ταξίδια, ανθρώπους, τσακωμούς, αποτυχίες, επιτυχίες, απώλειες, ξεκινήματα, υποσχέσεις, λάθη, τα πάντα. Έτσι αποκαλώ εγώ το ‘’ Άλμπουμ της ζωής’’ και δεν θέλω να λείπει καμία φωτογραφία από αυτό. Και τα σημάδια; Γιατί πρέπει να υπάρχουν; Υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν φόβους, λάθη, πάθη ό,τι ζήσαμε να μην ξεχάσουμε.