ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας. Είμαι γυναίκα 29 χρονών.Απο παιδάκι μικρό ο ένας θείος μου αδερφός απο τον ένα γονιό μου, μεθούσε άσχημα, είχε άσχημο μεθύσι, τον θυμάμαι να έρχεται χωρίς λόγο σπίτι να κάνει φασαρία. Οι δικοί μου σκεπτόμενοι πως είναι αδερφός έδιναν τόπο στην οργή. Ερχόταν συνέχεια απροειδοποίητα, ξημερώματα ότι ώρα μπορεί να φανταστεί ο νούς σας, άλλες φορές είμασταν μόνα μας στο σπίτι και χτυπούσε τις πόρτες, φώναζε στο διάδρομο και στη πολυκατοικία, έβριζε κι εμεις ανοίγαμε για να σταματήσει. Πολλές φορές μας άπλωνε χέρι επειδή τον έδιωχνα δεν τον ήθελα σπίτι μου. Αυτά σε ηλικία 8-10 χρονών.Όταν τα μάθαιναν οι γονείς μου απλά ένα "καλά δεν ντρέπεσαι του έλεγαν και μη ξαναπατήσεις" αλλά κάθε φορά που ερχόταν το ξεχνούσαν και ξανά τα ίδια.Αυτά συνέβαιναν για χρόνια αλλα κανένας δε μιλούσε. Όσο μεγάλωνα 15-16 χρονών δεν τον ήθελα καθόλου σπίτι και όποτε ερχόταν δεν άφηνα τους δικούς μου να τον ανοίξουν, ακόμη και όταν δεν ήταν μεθυσμένος. Άρχισαν να με λένε κακούργα, και ότι διώχνω τους συγγενείς μας απο το σπίτι, είναι αδερφός τους, το αίμα νερό δε γίνεται και τέτοιες αρλούμπες. ΟΙ δικοί μου απλά δεν ήθελαν φασαρίες και τον άφηναν να έρχεται σπίτι χωρίς αντίδραση, δεν τον έλεγαν τίποτα ακόμη και στγμές που καθόταν όποτε αυτός ήθελε και κοιμόταν στα κρεβάτια μας, στη βεράντα, μας πείραζε τα πράγματα, έπαιρνε πράγματα απο το σπίτι, έψαχνε τα ντουλάπια και ότι ήθελε άρπαζε. Πολλές φορές μείναμε χωρίς φαγητό γιατί μας έτρωγε ότι είχαμε για εμάς με αποτέλεσμα να παραγγέλνουμε απ'έξω. Όταν τον ανακάλυψα να κλέβει έκανα φασαρία και τον έδιωξα με σπρωξιές απο το σπίτι δεν έφευγε και με φώναζε κακούργα και οχιά, οι γονείς μου για ακόμη μια φορά δεν με δικαιολόγησαν, ότι ήμουν υπερβολική επειδή αυτό που πήγε να πάρει δεν ήταν αξίας, και τους ρωτάω, ένας κλέφτης μετριέται απο το τι κλέβει; Αυριο θα κλέψει κάτι πολύ πιο σημαντικό. (έκλεβε βιβλία, αποσμητικά, τσιγάρα κούτες, αναπτήρες, ρούχα, παπούτσια, απντόφλες, φαγώσιμα είδη, μπιμπελό, καρέκλες) Κάποιες φορές μας ζητούσε τα χρήματα που είχαμε απο χαρτζηλίκι και δεν τα επέστρεφε ποτέ. ΜΠορεί να είμασταν μικρά αλλα καταλαβαίναμε πως τα λεφτά που επιστρέφονταν τα έδινε η μάνα μας πίσω απο τη τσέπη της, χρήματα που μας πήρε αυτός, απλά για να μας βουλώσει το στόμα, να μην του κακιώσουμε και να φανεί πως μας τα επέστρεφε. Την ένοιζε ντε και καλά να μη γίνουμε σαν κάτι συγγενείς που δε μιλιούνται. Ακόμη και σε μια άρρωστη κατάσταση απλά να μην είμαστε μαλωμένοι για΄τι ξανα λέω, το αίμα νερό δε γίνεται.Περνάνε τα χρόνια, η κατάσταση συνεχίζεται, αλλά τα πράγματα ηρεμούν καθώς βρίσκω μια σχέση και λείπω τις περισσότερες ώρες απο το σπίτι. Μαθαίνω πως ερχόταν καθότανε με τις ώρες και έκανε ότι ήθελε επειδή δεν ήταν το "οχυρό" εκεί, δηλαδή εγώ που ήμουν η μόνη που αντιδρούσα.Το μόνο που ένοιαζε τη μάνα μου ήταν μήπως τον μισήσω και προσπαθούσε να μου τον δικαιολογήσει.Πάλι είχαμε τσακωμούς όμως. ΠΛέον έμεινε απο δουλειά, λεφτά, είναι μόνος του, δεν έχει κανέναν να τον συντηρήσει αφού και οι παππουδες πέθαναν δεν έχει 1€ στη τσέπη οπότε και δεν μπορείνα πιεί!ΟΙ γονείς μου λένε ότι άλλαξε, τους λέω δεν άλλαξε, απλά δεν έχει λεφτά να μεθύσει, δεν τον θέλω στον γάμο μου, μου κατέστρεψε τις παιδικές αναμνήσεις και τα παιδικά μου χρόνια στο σπίτι. Με έκανε ρεζίλι στις φίλες μου, κάποιες φορές τον πετύχαινα όταν σχολούσα απο το σχολείο μεθυσμένος και ερχόταν και με ενοχλούσε, μια φορά είχε βρίσει τις φίλες μου σε ηλικία 15 χρονών.Σε ένα σπίτι που οι γονείς μου δεν μάλωσαν ποτέ, είχαμε φασαρίες απο άτομο εκτός οικογενείας.Οι δικοί μου αλλά και ο ίδιος συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να με λενε περίεργη επειδή ακόμη δεν τον συγχώρησα. Δεν τον θέλω, δεν είναι αίμα μου, δεν είναι θείος, έχω τις πιο άσχημες αναμνήσεις απο φασρίες και ξύλο καθώς χτυπούσε και τους παππούδες όταν μεθούσε.Στα 28 μου και μόλις πέθανε ο παππούς πήρε τα χρήματα της συνταξης και της κηδείας και εξαφανίστηκε για 2 μήνες, όταν τα έφαγε ξανα επέστρεψε μεθυσμένος.ΜΕτά απο αυτό λέω τους γονείς μου δεν θέλω να τον ξέρω, δεν θέλω να έρχεται σπίτι, δεν θέλω να τν ανοίγετε. Κάτι που ποτέ δεν ακούνε και συνεχίζουν να το κάνουν. Σήμερα πάλι ήρθε καιτον βρήκαμε να κοιμάται στη πόρτα μας. Μόλις τον είδα είπα θα φωνάξω την αστυνομία, οι δικοί μου για άλλη μια φορά με χαρακτήρισαν περίεργη επειδή δεν τον λυπάμαι που είναι μόνος του και άφραγκος.Σας ρωτάω, είμαι κακιά; Έχω άδικο που δεν θέλω να τον βλέπω; Έχω άδικο μπου δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει; Δεν τον λυπάμαι και ας πεινάει, τα χρόνια μας τα κατέστρεψε. ΜΟυ δημιούργησε νεύρα και πέρασα κατάθλιψη εξαιρίας του. ΟΙ δικοί μου τα παίρνουν πολύ ελαφρά όλα αυτά.Πλέον ετοιμάζομαι για γάμο και ζω με τον σύντροφό μου. Όσες φορές επισκέπτομαι το σπίτι μου το πατρικό τον βρίσκω συχνά και γίνεται φασαρία επειδη τον διώχνω και του λέω εγώ ήρθα στο σπίτι μου να δω τους γονείς μου δεν θελω να βλέπω εσένα. ΟΙ δικοί μου με κατηγορούν πως όσες μέρες δεν είμαι σπίτι έχουν ησυχία κι εγώ τους ταράζω επειδή δεν τον θέλω.Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και έφυγα. Κατηγορούν εμένα, αλλά όχι τον θείο που είναι όλη μέρα σπίτι και δεν του μιλάει κανείς.Μάθανε σε μια νοσηρή κατάσταση και κάθε τι τους φαίνεται φυσιολογικό.Στον γάμο μου του το ξεκαθάρισα δεν τον θέλω, οι δικοί μου σκέφτονται ότι θα πληγωθεί. Δεν σκέφτηκαν ομως πόσο πληγώθηκα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και ότι έχω αρρωστήσει με αυτή τη κατάσταση.Κάποιες φορές έφτασα στο ακουστικό να καλέσω την αστυνομία, αλλα δεν με άφησαν.Πολύ φοβάμαι πως μια μέρα θα πάψω να μιλάω και τους γονείς μου επειδή ήταν αμέτοχοι σε όλο αυτό και συνεπώς συνενοχοι. Λυπάμαι απίστευτα κάθε φορά που μου λένε "που τα θυμάσαι αυτά πέρασαν τόσα χρόνια)Αν μάθουν τι έγραψα εδώ, πάλι θα με λένε κακιά, και τι παιδί είμαι εγώ που θα πάψω να μιλάω στους γονείς μου.Λυπάμαι για όλους, για μένα, για τα χρόνια που πέρασα.Θα προσπαθήσω να αποφύγω οποιαδήποτε παρόμοια κατάσταση στην νέα μου οικογένεια. Θέλω μια φυσιολογική ζωή που δεν έζησα ποτέ στο σπίτι μου.Μην αφήσετε κανέναν αδερφό, αδερφή να σας κάνει άνω κάτω, δεν έχει κανένα δικαίωμα. Μην κοιτάτε ομάδα αίματος. Κοιτάτε ποιος σας αγαπ΄παει και ποιος σας κάνει να περνάτε καλά, ποιός σας σέβεται και ας είναι εκτός οικογενείας. ΟΙ συγγενείς μας τυχαίνουν, δεν τους διαλέγουμε, κάτι που οι γονείς μου ποτέ δεν κατάλαβαν.