ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έκλεισα πλέον (απ)αισίως τα 23. Και όσο περνάνε τα χρόνια, με βαραίνει ολοένα και περισσότερο.Πείτε το κακή σειρά στις προτεραιότητες ή κάκιστη διαχείριση χρόνου -είναι όντως από τα μεγαλύτερά μου μειονεκτήματα-, αλλά από τότε που μπήκα στην εφηβεία -μιλάμε για δεκαετία πλέον, κι ας δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω-, ο no.1 στόχος μου ήταν να βρω κοπέλα.Γυμνάσιο. Είχα κάποιες παρέες, λες ότι έζησα σαν γυμνασιόπαιδο, αλλά είναι λες και είχα δώσει όλο το βάρος σε φροντιστήρια, να ξεμπερδεύω με τα Αγγλικά, να μην τα έχω βάρος στο λύκειο.Λύκειο. Οι παρέες λιγόστεψαν, σχεδόν εκμηδενίστηκαν. Για κάνα καφέ εκτός σχολικού περιβάλλοντος ούτε λόγος. Εξάρτηση από τα βιντεοπαιχνίδια. Τουλάχιστον είχε ξεμπερδέψει με Αγγλικά, αλλά να σου που επέστρεψαν τα φροντιστήρια λόγω Πανελληνίων.Σχολή. Στο σχολείο με έλεγες μέτριο μαθητή, που σταδιακά έπεσε από το 17 στο 15. Παρ'όλ'αυτά στη σχολή σημείωσα άνοδο, να το παραδεχτώ αυτό. Αλλά σε βαθμό που οι περισσότερες (αν όχι όλες) από τις γνωριμίες έγιναν επειδή τους ήμουν χρήσιμος, όχι συμπαθής.Έτσι, κατάφερα και έβγαλα τη σχολή στην ώρα της, αλλά τώρα νιώθω ότι είμαι και πάλι στο σημείο μηδέν, ότι δεν έχω μεγαλώσει.Στα 23 μου, λοιπόν, από τους πρώτους της σειράς μου που τελείωσαν και αυτή την υποχρέωση, αλλά χωρίς να έχω εκπληρώσει τον μοναδικό για μένα σημαντικό στόχο. Και είναι ψυχοφθόρο. Πολύ ψυχοφθόρο.Έχει μείνει η στρατιωτική θητεία. Αλλά όχι, δεν αντέχω για άλλη μια φορά να βάλω νερό στο κρασί μου και να τα παρατήσω όλα στο όνομα του "πρέπει".Δεν αντέχω άλλο.