ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το βράδυ, μετά από χρόνια, είδα στον ύπνο μου τον παππού μου (πατέρας του πατέρα μου, έχει ''φύγει'' εδώ και 15 χρόνια πλήρης ημερών στα 96 του).Και όταν με είδε, μου άνοιξε μια τεράστια αγκαλιά και χαμογελούσε. Τον αγκάλιασα σφιχτά και του έλεγα ''παππού μου πόσο σε αγαπώ'' και ένιωθε τόσο χαρούμενος... Είχα την ευλογία να έχω από την πλευρά του πατέρα μου υπέροχους παππούδες. Ζήσανε και οι δύο μέχρι τα βαθιά τους γεράματα μαζί, και ''φύγανε'' από κοντά μας με διαφορά 4 χρόνων. Ποτέ δεν είπανε άδικη και κακόβουλη κουβέντα για κανέναν, ζούσαν ήσυχοι στο μικρό τους χωριό μαζί με τα ζώα που είχανε, δεν αδικήσανε κανένα από τα 4 παιδιά που είχανε, και λάτρευαν όλα τους τα εγγόνια. Στα τελευταία τους χρόνια τους είχαμε πάρει εμείς μαζί μας στην πόλη που μέναμε επειδή δεν μπροούσαν να εξυπηρετηθούν και μένανε από κάτω μας. Η μητέρα μου τους φρόντισε όσο περισσότερο μπορούσε παρότι εργαζόμενη και με μικρά παιδιά. Και εκείνοι φρόντισαν να μην μας επιβαρύνουν πουθενά. Τους θυμάμαι πάντα μαζί, τη γιαγιά με το μαντήλι στο κεφάλι και ο παππούς με το πουκάμισο το άσπρο, να κάθονται στον κήπο δίπλα δίπλα. Σε κάθε φωτογραφία που τους έχουμε είναι μαζί. Θυμάμαι επίσης τα καλοκαίρια και κάθε Πάσχα σε εκείνο το μικρό χωριουδάκι, να παίζουμε όλα τα ξαδέρφια μαζί, να μας πηγαίνει ο παππούς βόλτα στην καρότσα του αγροτικού και εμείς να τρελαινόμαστε, και από μακριά τον θυμάμαι να έρχεται από το καφενείο/παντοπωλείο φορτωμένος γαριδάκια και σοκολάτες και να μας φωνάζει να πάμε κοντά του, και εμείς να κουτρουβαλάμε στην κατηφόρα με τα δέντρα για να τον φτάσουμε... Θυμάμαι και την σχοινένια κούνια που μας είχε φτιάξει και κάναμε κούνια με τις ώρες... Κυρίως όμως θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσα τον παππού μου...Πόσο μου στοίχισε όταν ''έφυγε'' από κοντά μας...Πόσο θα ήθελα να είναι εδώ, να έβλεπε το δισέγγονό του σε λίγο καιρό...Πόσο θα ήθελα να γνώριζε τον άνθρωπό μου...Και να του πω ένα τεράστιο ευχαριστώ που με γέμισε με τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις...