ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατερας της κορης μου δηλωσε ευθαρσως πως απο τη στιγμη που δεν ειμαι η πρωτη του σκεψη οταν ξυπναει και η τελευταια οταν κοιμαται, δεν μπορει να ζησει μαζι μου την υπολοιπη ζωη του. Εγω, καλη μαλακισμενη, αντι να του δωσω την ευχη μου και να τον στειλω στο διαολο, τον παρακαλαω να μας δωσει μια ευκαιρια, να σκεφτει τη μικρη, να κατανοησει πως ο γαμος εχει τις δυσκολιες του και δεν ειναι παντα ερωτας και παθη κτλ. Αυτος ανενδοτος, αλλη δεν υπαρχει, απλα θελει λεει να νιωσει παλι πραγματα δυνατα που μαζι μου του τελειωσαν. Ποια η θεση μου? πως να αφησω αυτον τον ανθρωπο να υπαρχει στη ζωη μου για χαρη της μικρης?Δεν θελω να τον βλεπω, δεν θελω να τον ακουω.. Εχουν περασει δεκα μηνες κ εγω ακομα εκει..περιμενω ενα θαυμα..Δεν μπορω να το χωνεψω ολο αυτο..Ειναι κ η καθημερινη επαφη που εχουμε για να ακουει ή να βλεπει το παιδι. Θελω να την παρω να φυγουμε μακρια μηπως και μπορεσω να ανασυγκροτηθω αλλα απο την αλλη σκεφτομαι την επαφη που θα χαθει. Δεν φταιει σε τιποτα το μωρο μου αλλα δεν αντεχω αλλο.