ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω ανελλιπώς την στήλη και ομολογώ ότι εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι οι εξομολογήσεις που αναρτώνται είναι τόσο προσωπικές. Σαν να μην υπάρχει κάποιο άτομο εμπιστοσύνης, ένας καλός φίλος, ένας άνθρωπος που θα ακούσει αυτά που γράφονται. Ίσως να είχε δίκιο αυτός που κάποτε είπε να μην μιλάμε για τα προβλήματα μας στους άλλους, γιατί το 80% δεν αδιαφορεί και το υπόλοιπο 20% χαίρεται με αυτά που παθαίνουμε.Τελικά κι ενώ το ύφος και η ουσία έπρεπε να είναι ίδια και απαράλλαχτα φαίνεται πως διαφέρουν εκεί έξω. Δεν εξηγείται διαφορετικά η καλή έξωθεν μαρτυρία από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, το φαίνεσθαι από το είναι. Έχω συναντήσει πολλούς πρόσχαρους ανθρώπους, αυτό που λένε με το χαμόγελο στα χείλη, κοινωνικούς και ατελειώτα αισιόδοξους. Και αρκετούς -συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου- που θα τους έλεγες αντικοινωνικούς, ρεαλιστές και τηρουμένων των αναλογιών απαισιόδοξους. Πάντα όμως προτιμούσα να πλησιάσω έναν μοναχικό λύκο από ένα κοπάδι πρόβατα. Ίσως γιατί πάντοτε έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στην ελευθερία από την ασφάλεια. Εύλογα κάποιος θα σκεφτόταν αν γίνονται συμβιβασμοί. Εννοείται πως ναι. Και πως όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερες είναι και οι συμβάσεις που σιωπηρά ομολογούνται. Στην πορεία του χρόνου οι συμβιβασμοί είναι υποχρεωτικοί για να απαλύνουν την σκληρότητα του, να κάνουν την ζωή λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο ανεκτή. Στην ζωή μας τελικά συναντάμε πολλούς ακατάλληλους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσως και να μας κάνει πιο έμπειρους για να επιλέγουμε τους λίγους κατάλληλους όταν μας δοθεί η ευκαιρία.