ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο ρυθμός αυτοκτονεί σε παίρνει μαζίκραυγή απελπισίας δεν ακούει κανείςπερίοδος σιωπής.Ζωή... βγαίνω στους δρόμους: ανία, πλήξη, και ανοχή. Ανακαλύπτω σιγά σιγάπώς είμαι μέσα στη λάσπη ως το λαιμό.Τι λόγος υπάρχει να χάνεσαι στο άγχος;Ήταν στα χίλια οκτακόσια που στα κλαδιά αυτού του δέντρουκρέμαγαν ζωοκλέφτες, αιμομίχτες, ληστές και άλλους.Ήταν στα χίλια εννιακόσια πενήντα που στον κορμό τουένας νευρικός αγρότης κάρφωσε ζωντανό το άλογο τουκαι το άφησε να ψοφήσει εκεί.Είμαστε στο 2000 και στη σκιά αυτού του δέντρουέχουμε ξαπλώσει και τραγουδάμε. Τι διάβασα προχθές στις μικρές αγγελίες;Κάθαρση, έκσταση, διάχυση, εκτίναξη, περιδίνηση, διάθλαση.Ράγες φωτεινές που τέμνονται στον αέρα εκτείνονται στο άπειρο, διαθλώνται, διασκορπίζονται, λειώνουν και γίνονται καταρράκτες από φως και χρώματα.Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης.Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν.Στο δρόμο όμως τα πλήθη του λαού Τον πίεζαν ασφυκτικά.Ποιος με άγγιξε;Ο φθόνος των;Σώμα, θυμήσου.Η θλίψη έχει εξοριστεί από την κοινωνία του πολιτισμένου κόσμου, μέχρι που κάτι συνέβη και τώρα η θλίψη αγκιστρώθηκε και δεν λέει να φύγει.χαμένα κορμιά για πάντα...