ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα μεγάφωνα ανοιγμένα, τέρμα οι ενισχυτές και τα χείλη μου ραμμένα, με αόρατες κλωστές.Πές μου μάνα τί να κάνω, για να βγώ άπ' τη σιωπή,δε με γένναγες ρουφιάνο, δίχως πέτσα και ντροπή; Μια ζωή πίσω άπ' τα φώτα, στη ντροπή, στις προσβολέςτί μου φταίει τράβα ρώτα κι ότι μάθεις μου το λές.Παραθέτω τους παραπάνω στίχους, του αείμνηστου Άκη Πάνου, (λαϊκός συνθέτης & στιχουργός για όσους δεν γνωρίζουν) για να αποδώσω τα συναίσθηματα που ενδεχομένως να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος αν και είναι ο εαυτός του, με τα ελλατώματα και με τα προτερήματά του, τελικώς να μην "εγκρίνεται" από τους άλλους και να απομένει μόνος.Αλλού όμως θέλω να καταλήξω κυρίως σε όσους και όσες ταυτίζονται: Μη νιώθετε άσχημα που είστε μόνοι ή μόνες έστω κι αν είναι άσχημο έως βασανιστικό. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και σε πολλές περιπτώσεις - γιατί υπάρχουν και οι εξαιρέσεις φυσικά - οι άνθρωποι να έρχονται, για να φύγουν κάποτε και όχι για να μείνουν. Η μοναξιά θέλει ορθή μεταχείριση και όχι μαρασμό!Ξεκινήστε κάτι δημιουργικό για εσάς πχ άθλημα, γυμναστήριο, εθελοντισμό, αλλά πρός Θεού, μην κλείνεστε στον εαυτό σας παρέα με 4 τοίχους. Και πού ξέρετε, ίσως υπάρξει κάποιος/κάποια που να ταιριάζουν τα χνώτα σας. Στο τέλος-τέλος, καλύτερα μόνος/μόνη με παρέα εσένα παρά να νομίζεις ότι έχεις παρέα, ενώ στην πραγματικότητα είσαι μόνος/μόνη χωρίς να το γνωρίζεις!!! Να είστε όλοι και όλες καλά! Παναγιώτης, ετών 27.