ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
28.1.2021 | 15:50

Οι άνθρωποι δεν χαιρόμαστε την ευτυχία μας, δυστυχώς

Λοιπόν η οικογένεια μου δυσκολεύτηκε να κάνει παιδί, δεκαέξι χρόνια προσπαθούσαν και τελικά τα κατάφεραν και γεννήθηκα εγώ. Και σκέφτομαι ότι κάποια πράγματα είναι ιδιαίτερα λεπτά και ίσως οι επιθυμίες που έχουμε, αν τις εκπληρώσουμε δεν θα μας κάνουν ευτυχισμένους αν δεν είμαστε ήδη ευτυχισμένοι. Οι γονείς μου είναι πολύ καλοί άνθρωποι, αλλά έχουν σοβαρά προβλήματα μεταξύ τους και τα είχαν πολύ πριν γεννηθώ εγώ. Δεν είναι κακό να μην ταιριάζεις με έναν άνθρωπο, αλλά αφού βλέπεις ότι δεν τα πηγαίνεις καλά μαζί του, είναι καλό να χωρίζεις και όχι να μένεις μαζί του και να προσπαθήσεις να κάνεις και παιδί. Η μητέρα μου, μια γυναίκα μάλαμα, αλλά δίπλα στον πατέρα μου υστερίασε και δυστύχησε που και αυτός είναι καλοσυνάτος άνθρωπος και έχει αγάπη για όλο τον κόσμο, πέρα από την γυναίκα που διάλεξε για σύντροφο ζωής του. Συνέχεια την υποτιμάει, με αποτέλεσμα εκείνη να υποτιμάει εμένα. Το έβλεπα χρόνια,την ίδια απαξίωση που έχει ο πατέρας μου, απέναντι της, έχει και εκείνη απέναντι μου και καλά αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν ένα παιδί, προσεύχονταν και έκαναν τάματα και ο Θεός τους άκουσε και τους έστειλε εμένα. Και από την ώρα που γεννήθηκα, διαλύθηκαν. Ο ένας να κατηγορεί τον άλλον σε μένα, κόντρα στην κόντρα για το ποιος φταίει και ποιος έχει στενοχωρήσει περισσότερο ποιον. Και εγώ από μια μεριά να κουνάω το κεφάλι μου. Έγινε αυτό που θέλατε. Κάνατε το παιδί που επιθυμούσατε, γιατί δεν το χαίρεστε; Κανονικά η ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια και κάτι που με έχουν θα έπρεπε να είναι γεμάτη χαρά και πληρότητα και αντί αυτού είναι μιζέρια. Τους καταλαβαίνω, είναι περίπλοκοι άνθρωποι και μέσω αυτών έμαθα να έχω συμπόνια, κατανόηση για τους συνανθρώπους μου. Δεν κρίνω αυστηρά κανέναν και προσπαθώ να έχω συγχωρητικότητα για όλους και να βρίσκω ελαφρυντικά. Άλλωστε προς Θεού ούτε εγώ είμαι τέλεια. Έχω δει καλό από πολύ κόσμο, έχω πάρει καλοσύνη, εκτίμηση, επιβράβευση και έχω δώσει και είμαι ευγνώμων που στάλθηκαν τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μου και εξελίχθηκα μέσα από αυτούς. Απλώς το περίεργο είναι ότι την ενθάρρυνση την έχω πάρει από τρίτα πρόσωπα και όχι από τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να με κάνουν τόσα χρόνια και εντάξει, πλέον έχω μεγαλώσει και διαχειρίζομαι καταστάσεις. Δεν έχει νόημα και ούτε θα κερδίσω κάτι να γκρινιάξω. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο τυφλοί είναι οι άνθρωποι; Ήθελαν να κάνουν ένα παιδί και τώρα που το έχουν μπροστά τους και θέλει να έχει ουσιαστική σχέση (πλέον δεδομένου την κατάσταση, κρατάω συναισθηματική απόσταση, έχω γίνει αναίσθητη και δεν με ενδιαφέρει και πολύ), μαζί τους γιατί τρώγονται με την ευτυχία τους;Πολλές φορές λέω στην μάνα μου "είμαι μπροστά σου, αυτό ήθελες γιατί δεν είσαι χαρούμενη και είσαι μέσα στα νεύρα;" Και μου απαντάει "δεν με άφησαν άλλοι να σε χαρώ" (το σόι του πατέρα μου εννοεί που κατά την άποψη της την έχει βλάψει) Αλλά εγώ θεωρώ ότι κάποια πράγματα τα κάνουμε για εμάς. Ίσως ήθελαν να βρουν την ευτυχία μέσα από ένα παιδί. Ίσως η μητέρα μου να ήθελε να αντικαταστήσει το κενό του άνδρα της με ένα παιδί, δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι να υποθέσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τους λυπάμαι πλέον γιατί είναι άξιοι της τύχης τους. Όταν δεν αρέσει σε έναν άνθρωπο η χαρά, η αισιοδοξία τότε υπάρχει πρόβλημα. Οικονομικά προβλήματα δεν έχουμε, γκρίνια έχουν μεταξύ τους, γιατί εγώ πλέον απέχω από όλο αυτό, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να τα γράψω. Αλλά στα αλήθεια είναι κρίμα για αυτούς να μην χαίρονται την ζωή τους, εγώ μεγάλωσα, αναπτύχθηκα συναισθηματικά και τους ευχαριστώ για όσα μπόρεσαν να μου προσφέρουν. Δεν είμαι αχάριστη. Έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη περισσότερα ο ένας στον άλλον πρώτα από όλα και έπειτα σε μένα, αν ήταν λίγο πιο ευγνώμωνες και λιγότερο εγωιστές. Σας παρακαλώ, σας κατάθεσα την ψυχή μου. Θα ήθελα να δω σχόλια από κάτω να μου πείτε την άποψη σας, αλλά όχι ειρωνείες. Ευχαριστώ για την ανάγνωση, ειλικρινά!!!!!
8
 
 
 
 
σχόλια
Ξέρεις κάτι; και στο λέω πάρα πολύ σοβαρά: τα μεγαλύτερα προβλήματα τα δημιουργούν μόνοι τους όσοι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωσή σας. Και όσοι το κάνουν, είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς στο καλό το καταφέρνουν.
Οι γονείς σου έκαναν παιδί για να ανταποκριθουν στις απαιτήσεις που η κοινωνία έχει θέσει για να θεωρείται ένας άνθρωπος επιτυχημένος.Και ναι, έχεις δίκιο. Οι μανάδες που βγάζουν τα κόμπλεξ τους στα παιδιά τους, συνήθως είναι ματαιωμένες από τον σύζυγο!Πάντως και εγώ το πιο πολύ καλό στη ζωή μου το έχω δει από τρίτους!
Και οι κακοί πατεράδες; Είναι ματαιωμένοι από τις γυναίκες τους;Προσωπικά πιστεύω ότι ελαχιστότατοι άνθρωποι είναι ικανοί να ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους χωρίς να είναι από φυσικού τους αναίσθητοι. Με αφορμή την προχθεσινή επέτειο για το Auschwitz ξαναείδα και ξαναδιάβασα ένα σωρό σχετικά. Αυτές όλες τις θηριωδίες τις διαπράξανε καθημερινοί άνθρωποι χωρίς κανένα ιδιαίτερο κοινό χαρακτηριστικό στο βιογραφικό τους. Πολλές γυναίκες ξεχώρισαν για την προθυμία τους να αναλάβουν "καθήκοντα" για τα οποία δεν ήταν "αρμόδιες". Φαντάσου και να ήταν. Άλλες αγαπήθηκαν πολύ, άλλες είχαν εραστές ή σύζυγους και άλλες όχι. Ευτυχώς στις δίκες που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου κανένας δεν σκέφτηκε ότι ίσως ματαιώθηκαν από κάποιον άντρα και για αυτό κάνανε ό,τι κάνανε.Θα μου πεις που σε πάω τώρα στο Auschwitz. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλοί άνθρωποι, είτε άντρες είτε γυναίκες, είναι απλά αυτοί που είναι και το δείχνουν όταν και αν οι συνθήκες είναι "κατάλληλες" Τελεία. Όπως δεν κρύβεται πίσω από κάθε κακοποιητικό άντρα μια μαμά που δεν του άλλαζε εγκαίρως τις πάνες, έτσι είναι και με τις κακοποιητικές γυναίκες. Αλί και τρισαλί αν έφτανε να ματαιώσει ένας άντρας μια γυναίκα για να την κάνει κακή μητέρα ή κακό άνθρωπο. Και όσο και αν φαίνεται παράλογο με την πρώτη ματιά, νομίζω ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων στα στρατόπεδα εξόντωσης είναι ενδεικτική γιατί εκεί τα βλέπουμε όλα σε ακραίες συνθήκες. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται σε άλλους όταν αυτοί εξαρτώνται από εκείνον. Όταν ασκούν εξουσία σε κάποιον αδύναμο και δεν χρειάζεται (ή πιστεύουν τη δεδομένη στιγμή ότι δεν θα χρειαστεί) να λογοδοτήσουν σε κανέναν.Τα παιδιά είναι ευάλωτα, δεν μπορούν να αμυνθούν είναι στο έλεός μας. Κατά την άποψή μου ΑΥΤΟ κάνει την διαφορά, η Οικογένεια αποτελεί έναν κλειστό μικρόκοσμο όπου οι γονείς έχουν την απόλυτη εξουσία. Και αν θες να δεις με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις, παρακολούθησέ τον πως συμπεριφέρεται σε όσους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εξαρτώνται από αυτόν. Είτε είναι τα παιδιά του, είτε άνθρωποι συναισθηματικά/οινομικά εξαρτημένοι, είτε μέσα σε εργασιακές σχέσεις. Ακόμη καλύτερα κεκλεισμένων των θυρών.
Η άποψή μου είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι τους γίνεται και είναι εντελώς ακατάλληλοι να γίνουν γονείς. Πράγμα βέβαια που δεν τους απασχολεί, να και αν είναι κατάλληλοι να και αν δεν είναι.
Στη θέση σου ως κόρη τους θα συζητούσα μαζί τους ως οικογένεια και θα τους ζητούσα να μονιάσουν και να είναι αγαπημένοι. Μπορείς κάλλιστα να τους πεις πως τους αγαπάς το ίδιο και θλίβεσαι που τους βλέπεις μαλωμένους. Δεν χάνεις κάτι το να τους το πεις. Λογικά θα μαλακώσουν μεταξύ τους και μπορεί να δουν τη σχέση τους από άλλο πρίσμα. Ο μπαμπάς μου ο συγχωρεμένος ήταν ένας πολύ ήρεμος και καλόκαρδος άνθρωπος. Οι αδερφές του όμως ( οι θείες μου ) ήταν πολύ κακές και έκαναν άσχημα πράματα στη μαμά μου, επειδή ήθελαν να τους χωρίσουν. Μόνο μία είναι καλή και ζει μόνο αυτή. Το θέμα είναι πως όταν αφήνεις άτομα να εισέρχονται στην οικογένειά σου και να την ανακατεύουν, τότε συγχίζονται όλα τα μέλη και επηρεάζονται. Ο μπαμπάς μου απλά δεν άφησε άλλο τις αδερφές του να κάνουν κακό και έζησε αγαπημένος με τη μαμά μου. Πιστεύω οπότε πως καλό θα ήταν να βάζουν όρια οι γονείς σου στους ανακατώστρες συγγενείς ( επειδή είπε η μαμά σου πως δεν την άφησαν να σε χαρεί ) ...
Ναι σωστά, μία προβληματική σχέση μεταξύ των δύο γονιών και η προβληματική συμπεριφορά απέναντι στο παιδί τους θα διορθωθούν με μια όμορφη και γλυκιά συζήτηση με την αξιαγάπητη κόρη τους. Και ξαφνικά μετά από αυτή τη συζήτηση όλα θα αλλάξουν. Ούτε σενάριο σε ταινία της Disney δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό. Έχω την εντύπωση ότι ο 7 χρόνος ανιψιός μου θα αντιλαμβανοταν πόσο ουτοπική είναι αυτή η σκέψη.
Scroll to top icon