ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
5.1.2019 | 15:43

Οι γονείς μου

Τελικά μόνο αυτοί με αγαπάνε και ενδιαφέρονται για εμένα. Όταν όμως γεράσουν και "φύγουν" εγώ θα απομείνω ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ. Από τώρα το σκέφτομαι και από μέσα μου, κλαίω σα μικρό παιδί κι ας κλείνω, φέτος, τα 33 μου χρόνια. Παιδιά, να αγαπάτε και να σέβεστε τους γονείς σας, όσο τους έχετε δίπλα σας γιατί θα έρθει κάποια μέρα που θα βλέπετε την καρέκλα τους, να είναι άδεια και τότε είναι που θα λέτε: "πού 'σαι μάνα" - "πού 'σαι πατέρα" Αλλά θα 'ναι αργά...
6
 
 
 
 
σχόλια
Οι γονείς έχουν μία μοναδική και ξεχωριστή θέση στη ζωή μας. Από την άλλη πλευρά, πολλάκις αποτελούν τροχοπέδη για τη ζωή των παιδιών τους, ενίοτε χωρίς να το θέλουν. Σε κάθε περίπτωση, η σημασία των γονέων στη ζωή ενός ανθρώπου δεν αναιρεί την αξία της ύπαρξης και άλλων ανθρώπων: φίλων, συγγενών, συντρόφου.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις αγαπητέ συνομήλικε. Οι γονείς είναι οι μόνοι που μας αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που κάποιοι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς και εύχομαι να είναι λίγοι αυτοί. Πρέπει να χαίρεσαι που είναι ζωντανοί και αυτή την αγάπη που σου δίνουν, να την μεταδίδεις και σε άλλους ανθρώπους που νιώθεις ότι αξίζουν. Είναι ωραίο να μεταλαμπαδεύει κανείς στους άλλους τη καλοσύνη, τα θετικά στοιχεία γενικά, που γαλουχήθηκε από τους γονείς. Ζώντας σχεδόν ένα χρόνο χωρίς τη παρουσία του μπαμπά μου νιώθω κενή. Κάποιος λείπει από το σπίτι, η πολυθρόνα του είναι άδεια και οι παντόφλες του σε μια γωνιά. Όλο το σπίτι, μου θυμίζει εκείνον, παντού υπάρχει η δική του πινελιά ως τεχνίτης που ήταν. ''Που είσαι καλέ μου μπαμπά'' το λέω συνέχεια. Λυπάμαι και για πράματα που δεν πρόλαβα να του πω. Η αλήθεια είναι όμως πως κάποτε θα φύγουν και εκείνοι. Πάντα το φοβόμουν αλλά δυστυχώς συνέβη. Κάποτε θα φύγουμε και εμείς, κανείς δεν μένει εδώ για πάντα. Να σέβεσαι και να αγαπάς τους γονείς σου όπως αναφέρεις, αλλά να μάθεις να πατάς στα πόδια σου και συ όπως και γω.
Οι γονείς μας, μας έφεραν στον κόσμο. Μας έδωσαν τα εφόδια να ζήσουμε και να τον αντιμετωπίσουμε. Οι καλοί γονείς μας έμαθαν να ζούμε χωρίς να εξαρτόμαστε από αυτούς. Υπάρχει ένα βιβλίο του Έριχ Φρομ «η τέχνη της αγάπης» όπου ανάμεσα στα πολύ σοφά που γράφει, αναφέρεται στη γονεϊκή αγάπη. Τη φυσιολογική γονεϊκή αγάπη που δημιουργεί ελεύθερους ανθρώπους και τη μη φυσιολογική που δημιουργεί εξαρτήσεις. Διάβασέ το αν θέλεις. Δε θέλω με τα παραπάνω να σου πω να μην αγαπάς τους γονείς σου. Φυσικά θα τους αγαπάς και θα τους νοιάζεσαι. Πρέπει όμως να μάθεις να ζεις μόνος και να δημιουργείς αγάπη για να μπορείς να τη λάβεις και από άλλες πηγές.
Πρέπει να είσαι και από τους τυχερούς που μεγάλωσαν σε ένα όμορφο και σωστό οικογενειακό περιβάλλον.Να τους χαίρεσαι!Ανεξάρτητα από αυτό,να προσπαθείς για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου και εύχομαι να σε βρουν καταστάσεις και άνθρωποι που θα σε κάνουν να νιώσεις λιγότερο μόνος.
Συνήθως - όχι πάντα - οι γονείς είναι οι πρώτοι που μας αγαπάνε και που μας έχουν ζήσει από τότε που ημασταν χαριτωμένα και ευάλωτα πλασματάκια και μας φρόντιζαν γιατί έβλεπαν να τους έχουμε τόσο ανάγκη και να τους κοιτάμε με λατρεία. Ε λιώνεις. Σπας. Τώρα οι υπόλοιποι μας γνωρίζουν σε μια άλλη ηλικία και δεν θα μας αγαπήσουν ανευ όρων. Ούτε θα κοιτάξουν να μας αποδείξουν πόσο θα μας σταθούν. Δεν μας δένουν οι ίδιες εμπειρίες. Είναι άνθρωποι που κι αυτοί έχουν ανάγκες, όρια που δεν θα επιτρέψουν να τους τα καταπατήσουν. Είναι πιο δίκαιες οι άλλες οι αγάπες αλλά λιγότερο κολακευτικές για τους πολύ εγωιστές γιατί είναι αυτές πυο τις κερδίζεις ή τις χάνεις. Ενώ η γονεικη δύσκολα χάνεται κι ας είμαστε για φάπες.Βρίσκω απαράδεκτη την σύγκριση και δείχνει ότι μάλλον εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε να μοιράζομαστε την αγάπη που έχουμε μέσα μας και να είμαστε συνάμα υπεύθυνοι. Τέλος, δεν καταλαβαίνω τι απαιτήσεις έχουμε από τους άλλους. Δηλαδή γιατί να σου φερθουν οι υπόλοιποι σα να είστε παιδιά τους; Εσείς έτσι φέρετε στους άλλους; Ή μόνο τα θέλετε όλα; Καλό είναι να μην μας βλέπουμε υπό το πρίσμα παιδιού. Ας μας δούμε λίγο και σαν γονέα στις άλλες μας σχέσεις. Να δούμε τι δίνουμε όταν μας πιάνει το παράπονο για τους άλλους. Όχι ότι είναι το σωστό, αλλά πολλοί γκρινιάζουν ότι οι άλλοι δεν τους αγαπούν κι έχω δει τέτοιον εγωισμό που δεν αφήνει χώρο για άλλες αγάπες. Άλλης μορφής κι άλλων κανόνων.
Δεν νομίζω να μείνεις ολομόναχος. Απόβαλλε λίγο αυτή τη μιζέρια. Κατά τ' άλλα ναι, οι γονείς μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε στη ζωή και οφείλουμε να τους προσέχουμε και να τους εκτιμάνε στο μέγιστο. Όσες φορές δεν ήμουν καλά, δεν είχα λεφτά κλπ, δεν θυμάμαι να με βοήθησε ιδιαιτέρως συγγενής, φίλος ή γκόμενα. Γι'αυτό και όλους αυτούς θα πρέπει να τους υπολογίζεις λιγότερο από τους γονείς σου.
Scroll to top icon