ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών... Οσα χρονια ζω δεν μου εχει λειψει τιποτα απο υλικα αγαθα... Συναισθηματικα ομως πολλα... Ποτε η μαμα μου η ο μπαμπας μου (ΠΟΤΕ ομως) δεν με ρωτησαν τι εχω οταν ημουν στεναχωρημενη... Ποτε δεν μου εδωσαν μια συμβουλη... Ακομα κ οταν εδινα πανελληνιες δεν με ρωτουσαν ουτε πως γραφω, ουτε τι θελω να περασω... Δεν τους ενοιαζε... Ποτε δεν ηρθαν στο σχολειο να ρωτησουν πως τα πηγαινω η να μου παρουν τους βαθμους... παντα καποιος γειτονας η φιλος ερχοταν... Το μονο που μου λενε συνεχεια ειναι οτι οσο με συντηρουν θα κανω αυτο που λενε αυτοι... Δεν εχω στερηθει τιποτα και τους ευχαριστω για αυτο και παντα ειχα την ανεξαρτησια μου... εβγαινα για καφε για ποτο κτλ... Αλλα οτι και να γινεται για οποιο λογο και να εχουν νευρα την πληρωνω εγω... κ μακαρι να ηταν μονο με φωνες... σφαλιαρες κλωτσιες τραβιγμα μαλλιων ειναι μεσα στο ρεπερτοριο... Μεταξυ τους τα πανε πολυ καλα και με τον αδερφο μου επισης... Μηπως το προβλημα ειμαι εγω τελικα?Δεν εχω μιλησει ποτε σε κανεναν για ολα αυτα... ισως γιατι ειμαι δειλη γιατι φοβαμαι γιατι με συντηρουν (δεν βρισκω πουθενα δουλεια για να απαλλαγω απο ολο αυτο)...Ποτε κανενας ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να μην βρεθει στην θεση μου... Καλησπερα!