ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβασα ενα κειμενακι που ειχες δημοσιευσει παλια, με τον τιτλο της εξομολογησης μεσα του...Και δακρυσα...Και δεν εμεινα μονο σε μερικα δακρυα...Εκλαψα παρα πολυ...Γιατι ηταν ενα κειμενακι γεματο πονο...Κι εσυ δεν αξιζεις τοσο πονο...Και εκλαψα ακομα πιο πολυ γιατι εγω προσπαθησα με ολη μου την δυναμη να περιποιηθω καθε σου πληγουλα, να σου δωσω ολη την αγαπη που ειχα μεσα μου, να σταματησω το αιμα που εσταζε η ψυχουλα σου, να παρω ολον τον πονο που προκαλεσαν οι κορες της Ευας στο παρελθον...Να σε αγαπησω δυνατα, οπως δεν σε εχουν ξανααγαπησει...Και τα εκανα ολα αυτα...Αλλα δεν ηταν αρκετα...Εγω δεν ημουν αρκετα καλη...Και τωρα τι? Τωρα εχω μεινει με ολα αυτα που εχω να σου δωσω κι εσυ δεν με αφηνεις, τωρα εχω μεινει με μια τεραστια πληγη στην δικια μου την ψυχη...Τωρα κλαιω, τωρα δεν κοιμαμαι, τωρα μου λειπει να σε αγαπαω και να βλεπω το χαμογελακι σου...Τωρα ποναω...Μα κλεινει η πληγη, μπορει να γιατρευθει εντελως αρκει να της δωσεις ξανα την αγαπη που της εδωσες και ξερω πως μπορω κι εγω να κλεισω τις δικες σου τις πληγουλες...Τα φυσηξε ο αερας τα λουλουδακια που ειχαμε βαλει ο ενας στην καρδια του αλλου,μα δεν τα φυσηξε ολα, και εγω εχω απειρα λουλουδακια ακομα για να τα ξαναακουμπησω στην ψυχουλα σου, στην ψυχουλα μας...Και κλαιω ακομα...Γιατι δεν αξιζει σε εμας η κατασταση που ζουμε τωρα...Και κλαιω ακομα και σκεφτομαι πως ισως εκανα λαθος, πως ισως δεν καταλαβα το κειμενο σου, πως ισως ηταν κατι που εγραψες τυχαια, μα ακομα κι αν απλα το εγραψες χωρις να ειχε ιδιαιτερη σημασια τοτε, εγω ξερω πως ετσι οντως ενιωθες...Και ξερω πως εχω τοση αγαπη για εσενα, και ξερω πως καποια στιγμη θα με αφησεις να στην δωσω, θα την δεχθεις, δεν θα την φοβηθεις...Και λουλουδακια θα εχουν παλι οι καρδιες μας...Σε περιμενω με την αγκαλια μου ανοιχτη...Σε αγαπω...Β.