ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

προσφατα μετακομισα για σπουδες στο εξωτερικο. γυναικα, 24, υδροχοος( δεν ξερω κατα ποσο εχει σημασια) .το θεμα ειναι πως ποτε δεν ημουν το ατομο που γνωριζει ευκολα κοσμο. απλα δεν το εχω,αυτη ειμαι. αυτο λεω στον εαυτο μου για να μην πεσω στα αντικαταθλιπτικα και σκεφτω οτι ισως κατι κανω λαθος,ειναι περιπλοκο. Σαν ατομο δεν ειμαι τερμα κοινωνικη και γουσταρω να περναω χρονο μονη μου(αρκετο), απο την αλλη θελω να γνωρισω κοσμο και το πιο σημαντικο ειναι οτι θελω να γνωρισω κοσμο που να μπορω οντως να εχω μια αληθινη συζητηση. δηλαδη γιατι ειναι τοσο δυσκολο να αναπτυξεις μια κανονικη ειλικρινη συζητηση? ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ατομα που να νιωθεις απλα ανετα μαζι τους.ανετα, ανετα.ισως ειναι το μεγαλυτερο μου προβλημα ολα τα χρονια της ζωης μου. ευτυχως, ειμαι τυχερη και εχω φιλους πραγματικους, φιλους που μπορεις να συζητησεις τα πιο τρελα σου ονειρα, φοβιες, καθημερινα χαζα προβληματα.ειμαι τυχερη γιατι ειχα ερωτικο συντροφο που ειχα ουσιαστικες συζητησεις μαζι του. ισως για αυτο δυσκολευομαι τοσο ..? ειλικρινα πως γινεται αυτο? να βγαινεις εξω και να γνωριζεις κοσμο?πως ανοιγεσαι? πως αφηνεσαι? απλα εχω ξεχασει πως γινεται και δεν πιστευω οτι φοβαμαι κατι συγκεκριμενο, αλλα νομιζω πιο πολυ βαριεμαι και δεν ξερω καν γιατι. γιατι δεν λειτουργω ετσι..