ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο συνδιασμος του πολυ διαβασματος και του κακου περιβαλλοντος στο σπιτι με εχουν κουρασει. εχω θεμα με τη μητερα μου. -καθε φορα που της λεω οτι εκανα κατι και περασα ωραια λεει "γιατι το εκανες αυτο; ειναι επικινδυνο." (θα μπορουσε να αναφαιρεται σε πεζοπορια πχ) θα της αρεσε πολυ να ειμαι καθυλομενη σε μια καρεκλα και να σηκωνομαι μονο για να πιω καφε με τις φιλες μου.-ολο ελεγε οτι την εχουμε δουλα και δεν κανουμε τπτ κατηγοροντας με πολυ ασχημο τροπο. με αυτη τη συμπεριφορα αρχισα οντως να νιωθω οτι την εκμεταλευομαι. κανει πραγματα για μας και μετα μας φωναζει (κατα κανονα μας βαραινει τη συνηδειση για οτιδηποτε προσφερει). οποτε απλα θελω να παρω αυτο που προσφερει χωρις να την ακουω. νιωθω παρασιτο σε αυτην την κατασταση (οπως καταβαθος νιωθει και αυτη). δε θα δικαιολογησω την σκληροτητα μου γτ βαριεμαι να προσπαθω να την δικαιολογησω σε αγνωστους (αλλα εχει σχεση με το κατα μανα κατα ... θυγατερα)δεν ξερω γιατι γραφω. απλα ανυπομωνο να φυγω απο το σπιτι μου, νομιζω οτι δε θα στενοχωρηθω αμα πεθανει. και επειδη νιωθω πολυ κακια με ολα αυτα ωρες ωρες δε με νιαζει αν πεθανω και γω. (αλλα μετα συνερχομαι και με νοιαζει). γενικα ειμαι λιγο τεμπελα το παραδεχομαι, οσον αφορα τις δουλειες. και μονη μου να εμενα παλι θα τις καθυστερουσα, εχω μεγαλυτερα ορια ανοχης στην αταξια. παρολα αυτα οταν με κατηγορουν επι 19 χρονια οτι δεν κανω τιποτα (ε δε γινεται... ολο και κατι θα εχω κανει), δε μου δινεται κίνητρο να βοηθησω. σορρυ αλλα με εχει πριξει. η κατασταση στο σπιτι με εχει κανει πολυ μοναχικη και να μην εμπιστευομαι τους ανθρωπους και να θελω ανταλλαγμα για ολα. να ξεχναω ευκολα τη σχεση που ειχα μαζι τους και γρηγορα να τους κατατασω στου αγνωστους ή εχθρους. με συχαινομαι και δε ηθελα να κανει παρεα ο κοσμος με ανθρωπους σαν εμενα, οποτε προσπαθω να ειμαι σωστη ή απομακρυνομαι. επισης η κατασταση αυτη με εχει κανει να μη ζηταω τιποτα απο κανεναν ως βοηθεια. αποφευγω οσο μπορω τα ψωνια και τα εξοδα για να μη ζηταω λεφτα. εχει τυχει να μου προσφερει ο πρωην μου καποιο δωρο και επειδη μου αρεσε παρα πολυ δεν μπορουσα να το δεχτω και αρχισα να κλεω και να νιωθω παρα πολυ ασχημα. μου αρεσει οταν αγαπαω να δινω αλλα οχι να παιρνω (εχω συνδιασει το να παιρνει καποιος με κατι κακο)ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ. ΕΓΙΝΑ ΙΔΙΑ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ (δε θελω να ζησω ετσι)