ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και προπάντων, όχι ξεπόρτισμα δίχως πραγματικά σοβαρό λόγο. Και σοβαρός λόγος πλέον δεν είναι το βγαίνω να πάρω αέρα, μα το ότι χρειάζομαι θερμόμετρο γιατί κάποιος έχει δέκατα. ΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.Ξέρεις, υπάρχουν περιπτώσεις όπως ορισμένοι γνωστοί μου σε μέρες πριν τον ιό ένιωθαν ότι πνιγόντουσαν όταν ήταν να καθίσουν όλοι μαζί στο μεγάλο και άνετο σπίτι τους (γονείς με 4 παιδιά) όπου μπορούσε ο καθένας ακόμη και να να απομονωθεί στο δικό του ξεχωριστό δωμάτιο και πάσχιζαν εναγωνίως να βρουν ευκαιρία να βγουν έξω. Σε τέτοιες περιπτώσεις προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει, και προφασιζόμαστε ότι το να μείνεις μέσα ισοδυναμεί με ''πνίξιμο''. δεδομένου ότι άλλες περιπτώσεις εξίσου πολυμελών οικογενειών ανυπομονούσαν να μαζευτούν όλοι μαζί κάθε Σ/Κ σε ένα σπιτάκι 70 τ.μ. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη κατάσταση που βιώνουμε θα μας δώσει, εκτός των άλλων, και ένα σημαντικό έναυσμα να συνειδητοποιήσουμε τι είμαστε πραγματικά πάνω σε αυτό τον κόσμο, πόση ομορφιά μα και ματαιότητα έχει η κάθε στιγμή στη ζωή που βιώνουμε, μα και πόση αξία έχουν πρόσωπα και καταστάσεις τις οποίες θεωρούμε δεδομένες...και πολλά άλλα τα οποία ο καθένας μας στην γωνιά του νου και της καρδιάς του δύναται να συνειδητοποιήσει.

Αγαπητή μου Jack-A-Lynn το δίκιο έγκειται στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να ζήσει γαλήνια. Οφείλουμε όλοι μικροί μεγάλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΗΘΙΚΑ να το στερήσουμε από τον κάθε άνθρωπο έχοντας αλόγιστη συμπεριφορά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Γιατί ας μην γελιόμαστε, τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Αυτή η άνοιξη θα μας μείνει χαραγμένη στο νου και την καρδιά. Όσοι βέβαια πραγματικά διαθέτουμε αίσθημα ευθύνης αλλά και ενσυναίσθηση. Το να φερθούμε υπεύθυνα, ή καλύτερα το να εμπεδώσουμε την ιδέα της υπευθυνότητας και να την κάνουμε απτή πράξη, εμπνέοντας και παρακινώντας και τους γύρω μας να το κάνουν, είναι η μόνη ελπίδα που διαθέτουμε. Θέλω να ελπίζω ότι θα ανάψει στις καρδιές μας η φλόγα της αλληλεγγύης και θα γίνει πυρκαγιά να κάψει κάθε καταστροφολογικό σενάριο διασποράς.

Έχω μήνες που παρακολουθώ τη στήλη καλή μου. Σπάνια έχω γράψει και ορισμένες εξομολογήσεις, κατά βάση ενθαρρυντικές βλέποντας τόσες σκέψεις να αναδεύονται και να κυριεύουν τόσο κόσμο. Ας πούμε ότι όταν βλέπω τους άλλους να βασανίζονται αυτό με ξεπερνά και παλεύω έστω με μια λέξη να δώσω κουράγιο. Βλέπεις, όλοι μας κουβαλάμε τα κουβάρια των ιστοριών που μας έπλασαν ως χαρακτήρες, και αυτό μας κάνει μέρα με τη μέρα λίγο σοφότερους, μαθαίνουμε να αντιδούμε πιο ψύχραιμα και να μπορούμε να χαρίσουμε μια συμβουλή με πιο αντικειμενική και καθαρή ματιά. Προσωπικα βρίσκω αυτή τη στήλη πολύ ενδιαφέρουσα ακόμη και κοινωνιολογικά/επιδημιολογικά!Jessica δεν επιζητώ θαυμασμό, μου αρκεί να καταφέρω να χαρίσω έστω με ό,τι γράφω ένα λόγο στον καθένα που συναναστρέφεται μαζί μου για να μάθει να πηγαίνει τη σκέψη του ένα βήμα παρακάτω. Μας θέλουν να ΜΗΝ σκεπτόμαστε, να ΜΗΝ φιλτράρουμε, να ΜΗΝ επιλέγουμε τρόπο σκέψης και ζωής. Αντιθέτως, δεν θα βλέπαμε τέτοιες εικόνες ανευθυνότητας σήμερα αν είχαμε τη στοιχειώδη νοητική λειτουργία να συνειδητοποιούμε τις επιλογές και τις πράξεις μας.Σήμερα για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ένιωσα ότι ήταν στιγμή να εμφανιστώ και ως σχολιάστρια.

Είπες μία συγκεκριμένη λέξη ("τρελαθούμε"), Jack-A-Lynn και κατευθείαν μου ήρθε στο νου το ακόλουθο, με το οποίο σας αποχαιρετώ:"Μια φορά,λέγει ο μύθος,ήτανε ένας σουλτάνος καλός και δίκαιος κι ήτανε και αστρολόγος.Μια μέρα ο βεζύρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό,πως θα βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πιει αυτό το νερό,θα τρελαίνεται και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα΄μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο,μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό,μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο,μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο.Σαν τ΄άκουσε αυτά τα λόγια ο σουλτάνος,γυρίζει και λέγει στο βεζύρη:-”Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος ,πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς,γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;”Toυ λέγει ο βεζύρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θα ΄πρεπε να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε και να το φυλάξουνε μέσα στις στέρνες,για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε παλαβά κι άδικα,μα δίκια όπως έχουνε χρέος.Έτσι κι έγινε.Σε λίγον καιρό έβρεξε στ΄αλήθεια και το νερό ήτανε νερό τρελό και τρελαθήκανε όλοι οι άνθρωποι και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται κι είχανε το ψεύτικο για αληθινό,το κακό για καλό,το άδικο για δίκιο.Μα ο σουλτάνος κι ο βεζύρης πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο και δεν τρελαθήκανε,αλλά κρίνανε τον κόσμο με δικαιοσύνη.Μα ο κόσμος τα΄βλεπε ανάποδα και δεν ήταν ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζύρη και φωνάζανε πως τους αδικούνε και κοντεύανε να σηκώσουν επανάσταση.Μετά καιρό,σαν είδανε κι αποείδανε ο σουλτάνος κι ο βεζύρης χάσανε το κουράγιο τους και λέγει ο σουλτάνος στο βεζύρη:-”Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα τους και τα βλέπουνε όλα ανάποδα κι όπως πάμε μπορεί και να μας σκοτώσουνε, επειδή θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε.Το λοιπόν,βεζύρ εφέντη,άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες και να πιάσουμε να πίνουμε κι εμείς από το τρελό νερό,για να γίνουμε σαν κι αυτούς και τότε θα μας καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε”.Έτσι κι έγινε.Ήπιανε κι αυτοί από το παλαβό νερό και τρελαθήκανε και κρίνανε τρελά και άδικα κι ο κόσμος απόμενε ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε το σουλτάνο”.Θαρρώ,λέει, πως κάτι παρόμοιο γίνεται και σήμερα στον τόπο μας.Εμείς όμως δε θα χύσουμε το λίγο νερό που είναι ακόμα φυλαγμένο μέσα στη στέρνα της παράδοσης.Μα θα πίνουμε απ΄αυτό το καλό νερό και θα καλούμε να πιούνε κι οι άλλοι Έλληνες,που τους ξεραίνει ο λίβας της ξενομανίας.Να πιούνε και να δροσιστούνε από το νερό που βγαίνει από την πέτρα,από το καλό και τ΄αθάνατο νερό μας,από το “ύδωρ το ζων”.

Επιμένων Ρομαντικά, τρομερό. Εύστοχο και πάντοτε διαχρονικό από τον αγαπημένο Φ. Κόντογλου...σε ευχαριστούμε.Να είσαι καλά!

Και το δικό μου ''αντίο'' για απόψε. Σας ευχαριστώ για την συντροφιά και τα σχόλιά σας, τα εκτιμώ και τα κρατώ μέσα μου...Ο Τυφλός με το Λύχνο. Τ. Λειβαδίτης"Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω... ... μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω... ... μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια κλειδωμένη. Kαι τώρα που ξεμπερδέψαμε πιά με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας... ... ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τίς πιό ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος. ... εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση... Kάποτε θα ξανάρθω. Eίμαι ο μόνος κληρονόμος. Kι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ. ...είμαστε εξάλλου πολύ υπερήφανοι για ν' ακουγόμαστε πιό δυνατά. Hσυχία. Oι άνθρωποι μας σπίλωσαν, μα θα μας διαφυλάξει ωραίους η ανωνυμία της ιστορίας. ...παλιά, ρυτιδωμένη γη που μόνο έναν αιώνιο ύπνο υποσχόταν - κι ώ σοφή προνοητικότητα των παιδιών, που πιάνουν απο νωρίς φιλίες με το χώμα. ...με τί ν' ασχοληθώ που η δημιουργία του κόσμου είχε κιόλας τελειώσει. ...προς τί, λοιπόν, να πάω στο Bλαδιβοστόκ για να ταπεινωθώ, πλησιάζω τον πρώτο τυχόντα... Aν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα μιάν άλλη ηλικία απ' την αληθινή... Ποτέ δε φανταζόμουν οτι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. Σαν μια σανίδα απο ένα παλιό ναυάγιο ταξιδέυει η γηραιά μας ήπειρος. ...θέλω να πώ οτι οι γονείς μου ήταν θνητοί, ενώ εγώ είχα άλλες βλέψεις... ...ώσπου ξημέρωνε κι ερχότανε ένας καινούριος πόνος να με σώσει απ' τον παλιό. ... πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μεσ' απ' τα πιό πικρά βιβλία πιστεύω στο φίλο που συναντάς άξαφνα μέσα σ' ένα παραμύθι πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιό αληθινή μας ιστορία... Aντίο, λοιπόν. Aς ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας περάσουμε βιαστικά το τέλος μιάς εποχής. Eίμαστε αυτοί που αιώνια πηγαίνουν... Πιστεύω στα διστακτικά αδέξια βήματα των ταπεινών και στον Xριστό που διασχίζει την Iστορία... ... ένα δίχτυ απο ουρανό όπου οι τρελοί ρίχνουν τα πιό ωραία πουλιά... Hταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο, χειμώνας, κρύωνε. \"Tί περιμένεις;\" του λέω. \"Tον άλλον αιώνα\", μου λέει. Kαι χιόνιζε ήσυχα ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο. ...ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική... ...το τραγούδι είναι το τέλος, αφού όλα άρχισαν μες στη σιωπή... Oσο για τη διαθήκη που μ' έκανε κληρονόμο του κόσμου, απ' το φόβο μη μου την κλέψουν, την έσκισα σε χίλια κομμάτια και τη σκόρπισα στον άνεμο. Aλλά συγκράτησα τις πιό ωραίες φράσεις με τις οποίες και σας μιλώ. Oπωσδήποτε θα είχα κάνει μεγάλα πράγματα στη ζωή μου, αλλά είχα γεννηθεί πολύ απασχολημένος... ... οι πιό ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας όταν δε θα 'ναι πιά κανείς να τις ακούσει. Oσο για τις λεπτομέρειες αυτού του μνημειώδους σφάλματος που υπήρξε η ζωή μου, θα μείνουν τελικά άγνωστες... Aν ρίχναν ένα καράβι μες στο μυαλό μου θα ναυαγούσε. ... αλλά τι να 'κανα που υπήρξα πάντα απ' την άλλη μεριά της ζωής. ''