ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρονών και νιώθω ότι όλα μου σχεδόν τα όνειρα χάνονται ένα-ένα. Τίποτα από αυτά που σχεδίαζα στα 18 δεν έχω κάνει. Οι σχέσεις που έκανα ήταν όλες μακροχρόνιες και όλες τελείωσαν άδοξα και με πόνο . Λάθος επιλογές. Νιώθω ότι δε θα βρω ποτέ τον άνθρωπο που θα με κάνει ευτυχισμένη και θα δημιουργήσουμε μαζί την πολυπόθητη( για μενα )δεμένη οικογένεια. Έχω χάσει πλέον την πίστη μου στους ανθρώπους.Όλα είναι εφήμερα. Όσο για τα όνειρα της δουλειάς κι αυτά χαμένα. Δεν μπορώ να βρω στον τομέα μου τίποτα. Και δε σε παίρνουν και χωρίς προϋπηρεσία. Αν δε με πάρει κάποιος στο φροντιστήριο του πώς θα βρω την προϋπηρεσία; Πήγα να διδάξω σε κοινωνικό φροντιστήριο αλλά και αυτό δεν τους κάνει. Δεν ξέρω. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο καλή μπορώ παντού και γιατί χαίρομαι με αυτό αλλά και ελπίζω (οφείλω να ομολογήσω) ότι η καλοσύνη αυτή κάποια στιγμή θα επιστρέψει σε μενα. Δε θέλω να είμαι αχάριστη βέβαια , έχω καταπληκτικούς γονείς και καλούς φίλους αλλά αρκεί;;; Ο άνθρωπος που πάντα ονειρευόμουν δε νομίζω να βρεθεί. Σα να μην αγαπάνε πια οι άνθρωποι με την ψυχή τους, κάτι κρατάνε και δε δίνονται ή φοβούνται. Δεν ξέρω. Έχω απογοητευτεί....Μπορεί να φταίω κι εγώ , σίγουρα κάπου θα φταίω... Αλλά τόσοι άνθρωποι με ελαττώματα και είναι ευτυχισμένοι. Αυτά!