ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκινάς από παιδί να ονειρεύεσαι.Νομίζεις τότε,πως θα κατακτήσεις τον κόσμο,πως θα πετύχεις όσα έχεις βάλει στο μυαλό.Το μόνο που χρειάζεται για να πετύχεις, είναι να μεγαλώσεις γρήγορα.Μπαίνεις στην εφηβεία.Αντε ,σκεφτεσαι,΄λιγο ακομα, να κλείσω τα 18 και θα πετύχω,όσα ονειρευόμουν από παιδι,συν τα νέα όνειρα που έχουν προστεθεί,που αρχίζουν να γίνονται πιο "ωριμα"θα το έλεγα.Ονειρα για σπουδές, για μια καλή δουλειά,για έναν σωστό σύντροφο,για μια ευτυχισμένη δική σου οικογένεια.Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και πιστεύεις,πως αρχίζει να ανοίγει μπροστά σου ο δρόμος της ευτυχίας:φοιτήτρια πανεπιστημίου πια με λίγες αλλά καλές φίλες.Παρουσιάζονται οι ευκαιρίες για γάμο, τοτε, αλλά σκέφτεσαι,πως είναι πολύ νωρίς για τέτοιες σκέψεις.Προέχει ένα μεταπτυχιακό-με υποτροφία ,αν είναι δυνατόν,γιατι δουλειά σταθερή ακόμα δεν υπάρχει,μια καλή δουλειά πάνω στον τομέα των σπουδών κι έπειτα,θα υπάρχει άπλετος χρόνος για προσωπική ανάπτυξη και δημιουργία οικογένειας.Και βέβαια,όταν δεν υπάρχει σταθερή δουλειά,διστάζεις να ονειρευτεις για τη δημιουργία οικογένειας.Στη δεκαετία των 30 πια, καταφέρνεις με κόπο να ολοκληρώσεις ένα εταπτυχιακό με υποτροφία.Έχεις ήδη φθασει 33 κι αναρωτιέσαι και τώρα τι κάνω;ξεκινώ να ψάχνω για μια σταθερή δουλειά πρώτα,ή για το αλλο μου μισο,αυτόν τον ευαίσθητο και ρομαντικό σύντροφο,που πια δεν έρχεται πάνω σε άσπρο άλογο,όπως ονειρευόμαστε, όταν είμαστε κορίτσια,αλλά θα έρχεται κουρασμένος από τη δουλειά και δεν θα έχει διάθεση καλά καλά να μιλήσει,που θα συζητάμε για τα όνειρά μας, για μια ζωή, γεμάτη ταξίδια,βόλτες στο ηλιοβασίλεμα πιασμένοι χέρι-χέρι,για μια οικογένεια,που θα δημιουργήσουμε μαζί;κι έρχεται αυτή η αναθεματισμένη οικονομική κρίση.Που σου γκρεμίζει όλα τα όνειρα και σε αφήνει χωρίς δουλειά και χωρίς διάθεση να ψάξεις να βρεις το άλλο σου μισό.Κι όταν θέτεις τέτοιες προδιαγραφές ,μέσα σε ένα αχανές πλήθος, ανειλικρινών ανθρώπων,για να βρεις έναν αληθινό άνθρωπο,ελεύθερο,χωρίς προηγούμενες οικογενειακές υποχρεώσεις,που να σε σέβεται,που να χαίρεται στη χαρά σου και να σου συμπαραστέκεται στα δυσκολα,που να μπορείς να στηριχθεις πάνω του για όλες τις δυσκολες καταστάσεις που περνάς(λόγω οικονομικής κρίσης) κι όλες όσες θα έρθουν και να έχει ανοιχτά τα αυτιά του ,όταν του μιλάς,τότε είναι σαν να ψάχνεις καρφίτσα μέσα σε σανο,όπως λένε.Τι κι αν εσύ έχεις όλα τα παραπάνω γνωρίσματα,που θεωρουνται δυσεύρετα στην εποχή μας,εκτος της δουλειάς,τι να το κάνεις,όταν η οικονομική κρίση σε έχει περιορίσει ανάμεσα σε 4 τοίχους,με μόνη συντροφιά την ελπίδα,πως καποτε θα πραγματοποιηθουν ,όσα ονειρευόσουν;Στα 40 όμως,όταν η οικονομική κατάσταση δεν αλλάζει,πόσο πια έχεις αντοχή να ελπιζεις;και πώς μπορείς πια να τολμάς να ονειρευτείς;