ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος θα δώσω για δεύτερη φορά πανελλήνιες. Από την πρώτη στιγμή που είδα τους βαθμούς μου το αποφάσισα. Πέρασα σε μια παρα πολύ καλή σχολή στο Πολυτεχνείο και δεν σκέφτηκα καν να περάσω να δω πως είναι. Ξέρω τι θέλω. Ξέρω τι άξιζω. Έχω όλη τη διάθεση και το μεράκι να ξαναανοιξω τα τετράδια μου και να διαβάσω -αυτό κάνω δηλαδή-. Ένα μόνο πράγμα είναι που με τραβάει κάτω όμως... Όλοι οι γνωστοί μου που πέρασαν με την πρώτη στη σχολή που θέλω, ανεβάζουν φωτογραφίες, βίντεο από το πανεπιστήμιο, μου λένε πόσο υπέροχα είναι, τα μαθήματα, οι παρέες, οι έξοδοι! Και όσο να ναι αυτό πονάει.. Πάνω που έχω συγκεντρωθεί στο διάβασμα μου, τσουπ θα πάρει το μάτι μου μια φωτογραφία όλης της παρέας στο αμφιθέατρο και θα αποσυντονιστω..Δεν ξέρω, είναι σαν να δημιουργειται ένα βαριδι μέσα μου και να με κρατάει κάτω. Άσχετα, αν μετά, βάζω στο τέρμα τη μουσική, κλείνω όλα τα παράθυρα και χάνομαι στον κόσμο της φυσικής και της βιολογίας..Όχι ρε, δεν θα το βάλω κατω! Σημασία δεν έχει να πετυχαινεις πάντα με την πρώτη, σημασία έχει να αποτυγχάνεις και να μην τα παρατάς!