ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κοπελα, 23 χρονων, κ αυτη την περιοδο δεν εχω καποια σχεση. Δεν εχω παραπονο, ενδιαφερον δειχνουν διαφοροι, αλλα παρολο που κ μενα μου χει λειψει μια αντρικη αγκαλια, σκεφτομαι οτι δεν νιωθω τοσο ετοιμη να κανω μια υγιη σχεση. Βεβαια, ειχα στο παρελθον σχεση που κρατησε 3 χρονια, αλλα μετα το τελος αυτης της σχεσης σκεφτηκα καποια πραγματα κ συνειδητοποιησα οτι για να εχεις μια υγιη σχεση δεν αρκει μονο η χημεια με τον αλλον, η αγαπη κλπ. Πρεπει κ συ ο ιδιος, αλλα κ ο συντροφος σου να ειστε ετοιμοι να σηκωσετε το βαρος μιας σχεσης. Που σημαινει οτι πρεπει ο καθενας απ τους δυο να ειναι προθυμος καποιες φορες να κανει περα το εγω του για χαρη της σχεσης, πρεπει ο καθενας απ τους δυο να νιωθει καλα με τον εαυτο του, ωστε να δινει κ στον αλλο λογους να τον θαυμαζει και να τον σεβεται κλπ. Διαφορετικα, αν ο καθενας σκεφτεται την παρτη του κ αν ο ενας δεν εκτιμα τον αλλον, η σχεση ειναι καταδικασμενη να αποτυχει. Ε εγω λοιπον εχω ανασφαλειες,ειμαι εγωιστρια, εχω θεματα με την αυτοπεποιθηση μου κ φοβαμαι οτι αν κανω σχεση, ο αλλος θα υποφερει εξαιτιας ολων αυτων. Θα μου πειτε, ποιος ειναι τελειος? Κανεις.Νταξει, για να μην γινομαι υπερβολικη, η αληθεια ειναι πως δεν ειμαι τοσο κακη συντροφος, δηλαδη τουλαχιστον οσον αφορα την πρωτη κ μοναδικη σχεση που ειχα ως τωρα, εμπιστευομουν τον συντροφο μου, του αφηνα χωρο, δεν ζηλευα χωρις λογο κλπ. Ομως ωρες ωρες φερομουν παιδιαστικα. Οταν ο αλλος ας πουμε μου εδειχνε οτι με ειχε γραμμενη, η αυτοματη αντιδραση μου ηταν να κανω κ γω το ιδιο. Αργουσε αυτος να απαντησει μιση ωρα στο μηνυμα? Εγω θα αργουσα ενα διωρο, ετσι, απλα για να τον τσαντισω. Η πχ υπηρχαν φορες που αυτος εβγαινε με την παρεα του κ εγω εμενα μεσα κ τσαντιζομουν που αυτος περναει καλα κ εγω ειμαι σπιτι. Κ μετα μπορει πχ να μην του μιλουσα, ενω δεν μου ειχε κανει κατι κακο. Κ παρολο που αναγνωριζα οτι η συμπεριφορα μου ηταν ηλιθια, δεν μπορουσα να την αλλαξω. Ε δεν μπορω ομως να διανοηθω οτι θα κανω σχεση κ θα φερομαι παλι ετσι. Δεν θελω να κανω αυτα που κοροιδευω. Αν ειναι να εχω μια τετοια σχεση, χιλιες φορες να ειμαι μονη μου. Τι μου φταιει κιολας ο αλλος να πληρωνει τη δικη μου ελλειψη αυτοπεποιθησης κ τα δικα μου θεματα? Αλλα απ την αλλη, ολοι δεν εχουμε ελαττωματα? Γιατι απαιτω απ τον εαυτο μου να ειναι τελειος?Μηπως ειμαι λιγο αυστηρη μ τον εαυτο μου?