ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την εχω αντιμετωπισει. Καταφερνω μονη μου και προχωραω και δεν σταματαω ποτε και επιμενω παντα και με πιεζω να συνεχισω και συνεχιζω και συνεχιζω να συνεχιζω, αλλα... Δεν ξεκουραζομαι ποτε! Καθε μερα την βλεπω σαν εναν αγωνα. Να κανω οσο πιο πολλα μπορω και να ειμαι δυνατη οταν συνεχεια αισθανομαι αδυναμη. Και αισθανομαι αδυναμη, γιατι ειμαι μονη. Το μονο που θελω απο την ζωη μου και το εννοω, ειναι ενας ανθρωπος δικος μου, να με αγαπαει ,να ειναι παντα εκει και να με κανει να νιωθω ασφαλεια, μην με ρωτησετε απο τι γιατι δεν ξερω. Δεν θελω καποιον να μου λυσει τα προβληματα γιατι το μονο μου ουσιαστικο προβλημα ειναι πως αυτος ο καποιος δεν υπαρχει. Πρακτικα ναι αν υπηρχε θα μπορουσα να γειρω λιγο πανω του, αλλα δεν θα το ειχα αναγκη γιατι ολα τα αλλα θεματα θα μου φαινονται μικρα. Αυτο ψαχνω μονο. Ειπαμε τα καταφερνω μια χαρα ,αλλα σιγουρα αν ειχα καποιον να αγαπιομαστε η ζωη θα ηταν πιο πολυ γιορτη παρα αγωνας. Ο αγωνας μου στην ουσια ειναι να βρω αυτον τον καποιο. Οτι κανω και δεν κανω αποσκοπει εκει. Επιβιωνω και μονη μου, αλλα θελω καποιον αλλον για να ειμαι ευτυχισμενη. Ειναι λαθος αυτο τωρα? Τρομαζω καπως που εχω τοσο μεγαλη αναγκη καποιον. Θα προτιμουσα να μην ημουν ετσι, αλλα τι να κανουμε τωρα? Ελπιζω σε και αναζητω τον απολυτο ερωτα που κραταει για παντα δεν σβηνει ποτε και κανει ολα τα αλλα ασημαντα. Κραξτε με τωρα εσεις οι σουπερ ανεξαρτητοι-ες .