ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πού και πού διάβαζα τη στήλη και βρήκα την ανάγκη να γράψω κι εγώ αυτή τη φορά. Είμαι σχεδόν 2 χρόνια με τον δικό μου και τώρα τσακωθήκαμε για πρώτη φορά τόσο πολύ. Έγινα και εγώ κακιά. Να δείτε τι έγινε, παιδιά.Πέρυσι πήρα το μεταπτυχιακό μου από ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και προχτές μου πρότειναν δουλειά στον ίδιο τομέα και χώρο που είχα κάνει ένα μέρος της πρακτικής μου για τη διπλωματική μου κιόλας. Με βρήκε και η πρώην μου καθηγήτρια και μου είπε για εξάμηνο internship στο εξωτερικό αν ενδιαφέρομαι. Μοιράστηκα τα νέα με την οικογένειά μου και εκείνοι έκαναν χαρές και το γιορτάσαμε. Πήρα τον δικό μου τηλέφωνο και του είπα ότι θα έρθω από εκεί χωρίς πρώτα να του πω τα νέα. Πάω σπίτι του με κρασάκι και κεράσματα, μέσα στην τρελή χαρά. Τον βρίσκω να παίζει πάλι παιχνίδια στο PC του. Του είπα τα νέα και του έδειξα τα κεράσματα να το γιορτάσουμε. Αλλά αυτός με μούτρα, ούτε να μου πει ένα μπράβο ή συγχαρητήρια, τίποτα. Εκεί κόντεψαν να με πιάσουν τα κλάματα. Μπορεί επειδή θυμήθηκα ότι στα 2 χρόνια που είμαστε μαζί ποτέ δεν με επαίνεσε για τίποτα. Ακόμα και στην τελετή απονομής πτυχίου το μόνο που μου είπε μισοαστεία ήταν "λοιπόν, σε τι καφετέρια θα πας να δουλέψεις με το χαρτί αυτό?" Χτες λοιπόν δεν πήρα την αντίδραση που θα ήθελα και το μόνο που με ρώτησε ήταν αν όντως τώρα σκέφτομαι να φύγω για έξι μήνες στο εξωτερικό. Του είπα ότι αν όντως υπάρξει η ευκαιρία τότε φυσικά. Και γυρνάει και μου κάνει ότι άμα βάζω τις φιλοδοξίες μου πάνω από τη σχέση μας τότε μην απορήσω αν στα τριάντα μου καταλήξω μόνη. Εκεί άρχισα να τα παίρνω εγώ και του είπα ότι δεν είναι απλές φιλοδοξίες αλλά κάτι που κόπιασα για να καταφέρω. Και τι μου είπε????!!! "Ε εντάξει, εσύ τα είχες έτοιμα με σπουδές από τα λεφτά των γονιών σου." Πάει παιδιά, εκεί τα πήρα και φώναξε "ε και εσύ όλο και κάτι θα έβρισκες έτοιμο άμα δεν καθόσουν στο PC σου όλη μέρα κατηγορώντας τους άλλους για τις επιτυχίες τους"!!! Τσατίστηκε κι αυτός και μου είπε ότι αν είναι να τον προσβάλω έτσι τότε να σηκωθώ να φύγω. Πήρα τα κεράσματα και το κρασί και έφυγα. Να σημειώσω ότι ο δικός μου κάποτε σπούδαζε 8 χρόνια Γεωλογία αλλά ποτέ δεν το τελείωσε λέγοντας ότι οι καθηγητές είναι για κλάματα, ότι φταίει το σύστημα και άλλα. Οκ δεν μ' ένοιαζε αλλά αυτό που άρχισε να μου τη δίνει και ξέσπασα με αφορμή το χτεσινό είναι ότι κάθε φορά που ακούει για επιτυχίες δικές μου ή των άλλων το μόνο που κάνει είναι να τις υποτιμάει. Ας πούμε, όταν πρωτογνωριστήκαμε ο κολλητός του πήρε προαγωγή στην εταιρία που εργαζόταν και ο δικός μου είπε τότε "ε ναι, αλλά αυτός κατάφερε να πουλήσει τον εαυτό του με το μπλα-μπλα στον προϊστάμενό του". Όταν έμαθε ότι η ξαδέρφη του πέρασε Ιατρική αυτός γύρισε και μου είπε "ε ναι αλλά αυτή είναι ένα κακομαθημένο που έτυχε να έχει ματσωμένους γονείς και μια χαρά θα σπουδάζει δέκα χρόνια τώρα". Ένας κοινός μας γνωστός έδωσε και πέρασε στο Διπλωματικό Σώμα και αυτός αντί να χαρεί πάλι είπε "ε σιγά και τι έκανε, εκεί μέσο θέλει". Ο ίδιος μπορεί να κάθεται όλη μέρα στον καναπέ του και να παίζει παιχνίδια και να πηγαίνει πού και πού στο μαγαζί του μπαμπά του για να βοηθάει, αλλά στα μάτια του όποιος έχει πετύχει κάτι τότε θα είναι οπωσδήποτε μόνο θέμα τύχης ή εξαπάτησης, ποτέ κάτι που αξίζει ο άλλος. Δεν παίζει δηλαδή να σηκώθηκε κάποιος από τον καναπέ του και να πήρε στα χέρια του τη μοίρα, όλα μόνα τους έρχονται. Για όσα δεν καταφέρνει ο ίδιος, όλο οι άλλοι του φταίνε. Γίνομαι κακιά και το ξέρω αλλά μέχρι τώρα ποτέ μου δεν τον υποτίμησα και πάντα τον ενθάρρυνα να κάνει κάτι παραπάνω. Αυτός όλο βρίσκει εμπόδια και εκατό λόγους να μην το κάνει. Δεν μπορώ πια να τον σκουντάω συνέχεια να πάει μπροστά στη ζωή του γιατί αυτός ο αρνητισμός του θα με πάρει και εμένα από κάτω στο τέλος. Από τη μια σκέφτομαι μήπως γίνεται να τα βρούμε κάπου στη μέση και να του μάθω να μην κατηγορεί τους πετυχημένους ή πλούσιους ανθρώπους. Να του εξηγήσω ότι αν βάζω το internship προτεραιτότητα δεν σημαίνει ότι διαγράφω τη σχέση μας, απλώς κάνω κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα και θέλω τη στήριξή του. Και από την άλλη, έχω κουραστεί λιγάκι να πρέπει να απολογούμαι για κάθε επιτυχία δικιά μου ή γνωστώ μας που αυτός όλο μειώνει. Τώρα μου έστειλε μήνυμα στα σόσιαλ και μου ζήτησε συγνώμη που με έδιωξε και με ρωτά αν θέλω να βρεθούμε σπίτι του πάλι. Δεν έχω όρεξη να του απαντήσω τίποτα. Έχω και κάποια πράγματά μου στο σπίτι του, κάτι νεσεσέρ με απαραίτητα και αλλαξιά και μου έρχεται να του πω να τα πάρει όλα όπως είναι και να τα πετάξει. Είμαι 26 και αυτός είναι η πρώτη μου μακροχρόνια σχέση. Λέω μήπως εγώ είμαι πολύ απαιτητική και ότι θέλει πιο πολύ επικοινωνία ή μήπως αν παραμείνω θα είναι χειρότερα και δεν πρόκειται να τα βρούμε.