6.10.2017 | 00:42
Οταν σου λειπει
να κανεις πραγματα που αγαπουσε, για να τον νιωθεις λιγο κοντα σου. Ξεφυλλισε τα αγαπημενα του βιβλια, διαβασε ο,τι δεν προλαβε να διαβασει αυτος, ακουσε τις μουσικες του, περπατησε στα μερη που αγαπουσε, τη θαλασσα την αγαπουσε. Κρατα τους φιλους του κοντα και να μιλας γι αυτον, να μιλατε γι αυτον. Εισαι τυχερος που μπορεις να μιλας γι αυτον με αλλους ανθρωπους. Παλεψε για αυτο που αγαπας, αυτο ηθελε κι αυτος απο σενα. Αυτο θα εκανε κι αυτος, αν μπορουσε. Ηθελε να κανει τοσα πολλα πραγματα... Και ηθελε να σε δει ευτυχισμενο. Ειναι στιγμες, οπως τωρα, που νιωθω τοσο γεματη απο αυτον, που νιωθω πως δε μπορει να μου λειπει, γιατι ειναι μεσα μου. Και ειναι αλλες που απορω με τον εαυτο μου γιατι με αφηνω να πεφτω και να κλαιω, αφου ειναι τοσο κοντα μου, ειναι μεσα μου. Ομως εκεινες τις στιγμες τιποτα δεν ακουγεται παρηγορο και δε μπορει να γεμισει το κενο και τη θλιψη. Καμια φορα με βοηθαει να εκλογικευω την κατασταση, με μια δικη μου παραλογη λογικη, που ειναι ομως αποδεκτη στο δικο μου κοσμο.