ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα και εδώ και δύο χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία λόγω κατάθλιψης που είχα περάσει. Η ψυχοθεραπεία με έβαλε στο τρυπάνι να ανοίξω πολλές συζητήσεις σχετικά με τα παιδικά μου χρόνια, που πολλές φορές οδηγεί σε μνήμες που πονάνε. Έχω αρκετά καλή σχέση με τους γονείς μου, θα έλεγα ότι έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά ενοχικό παιδί και μέσα από την ψυχοθεραπεία συνειδητοποίησα πόσο με επηρεάζει η συναισθηματική αστάθεια των γονιών μου και κυρίως της μαμάς μου. Αν οι γονείς μου είναι θυμωμένη μαζί μου γεμίζω πολλές ενοχές. Γενικά στα παιδικά μου χρόνια υπήρχαν πολλοί τσακωμοι και φωνές, η μαμά μου κυρίως δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα της,φωνάζει με το παραμικρό με αποτέλεσμα και εγώ να αποκτήσω προβλήματα διαχείρισης των συναισθημάτων μου και να φωνάζω εύκολα σε μια προσπάθεια να ακουστώ (μιας και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ακουστώ στο σπιτι). Όλα αυτά και άλλα πολλά τα έχω συζητήσει στην ψυχοθεραπεία και σχεδόν τα έχω αποδεχτεί. Κάτι όμως που δεν έχω συζητήσει είναι σχετικά με το ξύλο. Πολλές φορές μιλάω με συνομιλήσουν μου και ακουώ ομτην ατάκα η μαμά μου με έχει χτυπήσει μια φορά γιατί έκανα.... σε εμένα δεν ισχύει αυτό. Οι γονείς μου με έχουν χτυπήσει πολλές φορές ως ένδειξη τιμωρίας, με έχουν σπρώξει, σφαλιαρισει, με έχουν κολλήσει στον τοίχο και μου φώναζαν και με χτυπουσαν και μια φορά ο μπαμπάς μου με έχει φτύσει. Τα ιδια εκαναν και στον αδερφο μου με αποτελεσμα οταν ο εφτασε στην εφηβεια να εχουν κοντεψει να πιαστουν στα χερια δυο φορες με τον μπαμπα μου και επρεπε να μπουμε στην μεση εγω και η μαμα μου. Όλα αυτά με προβληματίζουν. Νομιζα ότι όλα τα παιδιά έχουν φάει ξύλο και το ότι ήταν φυσιολογικό. Τώρα δεν ξέρω. Μήπως είμαι υπερβολικό να τους χαρακτηρίσω κακοποιητικους; δεν το έχω πει στην ψυχολογο γιατί νιώθω ότι έτσι προστατευω και τους ίδιους αλλά και εμένα από το να ακούσω κάτι που ίσως με πονέσει ακόμα περισσότερο.