ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σεπτεμβριος 1995. Εγω 8 ετων. Εγω, οι γονεις μου και ο αδερφος μου με φοντο τον πυργο του Αιφελ. Εγω διπλα στη μητερα μου και ο πατερας μου διπλα στον αδερφο μου. Με τον αδερφο μου ημασταν και ειμαστε απομακρυσμενοι οπως στη φωτογραφια. Ποτε δεν καταλαβα γιατι. Δεν υπαρχει καμια φωτογραφια να ειμαστε μαζι. Λαθος. Υπαρχει μια. Ειμαι εγω και εκεινος σε ενα καραβακι στη Disneyland. Ημασταν χαμογελαστοι. Φαινεται πως περνουσαμε καλα. Περιεργη φωτογραφια. Αλλα οταν τη βλεπω, χαμογελαω. Ο αδερφος μου ηταν διπλα στον μπαμπα, εγω διπλα στη μαμα στη φωτογραφια, οπως ειπα. Οντως, ο αδερφος μου ειχε πιο στενη σχεση με το μπαμπα, οπως εγω ειχα με τη μαμα. Και οι τεσσερις, ομως, οπως και στη ζωη, ετσι και στη φωτογραφια αυτη δεν ημασταν ποτε πολυ κοντα. Εγω εχω τα χερια σταυρωμενα, σχεδον κατσουφιασμενος. Ποτε δε μου αρεσε να με φωτογραφιζουν. Δεν ξερω γιατι. Η μαμα ντυμενη στα ροζ και χαμογελαστη οπως παντα. Ο μπαμπας με συγκρατημενο χαμογελο. Ο αδερφος μου μοιαζει θυμωμενος αλλα ειναι ταυτοχρονα χαμογελαστος. Παντα υπηρχε αγαπη στην οικογενεια μας κι ας μην ξεραμε πως να την εκδηλωσουμε. Μου αρεσει να κοιταω αυτη τη φωτογραφια με τους τεσσερις μας μαζι. Μου αρεσει που καναμε τοσα ταξιδια σε τοσα ομορφα μερη κι ας μην ημασταν τοσο δεμενοι. Δε μου αρεσουν τα εθνικα μνημεια παντως. Τα βρισκω βαρετα, στατικα. Και τις οικογενειακες φωτογραφιες βαριεμαι. Αλλα ειναι απαραιτητες.Stef@nosΓραψτε και εσεις ενα κειμενο αντλωντας εμπνευση απο μια δικη σας υπαρκτη οικογενειακη φωτογραφια απο τα παιδικα σας χρονια.