ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
3.2.2015 | 20:04

Το παραμυθι της κολασης μου.

Εδω και 2 βδομαδες ο πατερας μ λειπει απο το σπιτι. Εχει μεινει στο χωριο να φυλαει την 95 χρονων γιαγια μου, που δεν του εδωσε ποτε αγαπη και στοργη και τον φορτωνε (ή φορτωνόταν μόνος του) ευθύνες, και τον αδελφο του, 65 νομιζω χρονων, που ειναι ατομο με ειδικες αναγκες, και απο οτι ανακαλυψα μονη μου (απο χαρτια φαρμακων του, και αυτα κρυφα γτ τα κρυβουν), επιβεβαιωμενα ψυχασθενης με σχοζιφρενεια. Εγω νιωθω τυχερη με αυτο το "μαυρο"" παρελθον, γτ εχω προικιστει με εναν τρόπο σκεψης ιδιομορφο και ιδιο ρυθμο.Η μανα μου ειναι psycho τελειως. Αμόρφωτη, αδυναμη, θυμα γεννημενο και με βουλα. Προχτες π.χ. εκανε υπερ-τραπεζι (κουραστηκε, μαγειρευε ολη μερα), σε ενα θειο μου απο τον οποιο εχει φαει ξυλο. Απο εκει να καταλαβεις...Γενικα ο πατερας μου ολο τη μειωνει και τη φωναζει, καποιες παραλογα οντως, αλλα καποιες ειναι πραγματικα εκνευριστικη. Εμενα η μανα μου δε με χωνευει καθολου, και το εχει πει, γιατι μοιαζω με τη κουνιαδα της (αδελφη του μπαμπα μου). Με εχει πει πολλακις γεροντοκορη και ξινη (οπως ειναι αυτη), παρολο που ειχα εναν κουκλο για γκομενο, 2 μετρα παλικαρο, τον οποιο και εχασα δυστυχως, δεν μπορεσα να τον κρατησω, λόγω χαμηλης αυτοεκτιμησης μου (νομιζω λογικο σε τετοιο περιβαλλον ζωης).Το θεμα ειναι, οτι τωρα που ο πατεραςμου λειπει, η τυπισσα (βλ."μαμα), εχει γινει ενα τερας. Ολο μου τη λεει, ολο με τσιτωνει και εγω πλεον, με σπασεμνα νευρα απο τα 18 χρονια καταπιεσης δεν μπορω και απανταω. Γινομα ενα ρακος καθημερινα, με αποτελεσμα να μην μπορω να ανασανω. Κοιμαμαι και βλεπω σκατοονειρα, και γενικα ενα τοξικο περιβαλλον ζωης.Γραφωγιατι πλεον η καθε μερα ειναι και χειροτερη. Εχω βρει κατι υπογεια, τοσο αντεχει η τσεπη μου, στην ομονοια, να παω να μεινω, να εχω τουλαχιστον ηρεμια. Αν δεν το κανω τοσο καιρο (ειμαι 27), ειναι γιατι, ξερω οτι τη στιγμη που θα το κανω θα με "διαγραψουν" απο παιδι. Ξερω οτι θα επιθυμησω να ερχομαι σπιτι μου καποιες μερες, μια μερα, οσες, και θα εχω να αντιμετωπισω το στυλακι και το υφακι τυπου, η πουτανα...Η πουτανα. Ετσι με κανουν να νιωθω. Και να σκεφτεις οτι εναν αγορι ειχα στη ζωη μου ολη. Και αυτον, μου τον εδιωξαν. Μου τον εδιωξε. Αυτη. Τελος.
 
 
 
 
Scroll to top icon