ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η παιδική μου ηλικία πέρασε νεράκι, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται τώρα. Πολύ διάβασμα και λίγη παιδικότητα. Ας είναι.Μετά ήρθε η ενηλικίωση και το πανεπιστήμιο. Και μαζί ένας (μεγάλος) έρωτας, μία πρώτη και μεγάλη σχέση. Βασικά δεν ξέρω καν πως έγινε. Είναι αυτό το περίεργο πράγμα που υποψιάζεσαι ότι θα βουτήξεις στα βαθιά, αλλά δεν μπορείς ακριβώς να το ορίσεις. Είναι κ@ύλα; Είναι εγκεφαλικό θέμα, σου κάνει κλικ; Είναι ανάγκη; Είναι απειρία; Δεν ξέρω. Πάντως προσπάθησα και με άλλες αλλά δε βγήκε. Φαίνεται πως έμελλε να είναι αυτό. Και ήταν όλα όσα ήθελα να ζήσω, και πολλά παραπάνω. Ήμουν όσο αδέξιος όσο επέτρεπε η απειρία μου, παρόλα αυτά το έζησα.Περνώντας τα χρόνια, υπήρχε κι ένα άλλο κομμάτι που αναζητούσε τροφή: τι άλλο υπάρχει εκεί έξω; Το ίδιο συνέβαινε και από την άλλη πλευρά, είμαι σίγουρος. Μετά από καιρό, και αφού και οι δύο φθείραμε τη σχέση όσο μπορούσαμε, διαλύθηκε. Και πήρε ο καθένας το δρόμο του. Το κοντέρ γράφει 30+.Χρόνια μετά, και μέσα σε όλη αυτή την εποχή που ζούμε, δεν μπορώ να πω ότι κατάφερα ως τώρα να ζήσω το - όποιο - απωθημένο είχα - ή νόμιζα πως είχα. Άλλοτε λάθος επιλογές ανθρώπων, ή ίσως εγώ προσπαθώ να ξαναβρώ τον παράδεισο που έχασα.Ζω μονάχα επειδή υπάρχει κάτι ελάχιστο ζωντανό μέσα μου. Μέσα από πολλές αναταράξεις, οικογενειακές και επαγγελματικές, και χωρίς έναν ουσιαστικό έρωτα να με τροφοδοτεί, ζω απλά για την εμπειρία της ζωής. Δεν ελπίζω σε κάτι, αφού το πέρασα κι αυτό το στάδιο και η ελπίδα με έφθειρε.Μοναδική τροφή και καταφύγιο, οι αναμνήσεις. Και η ελάχιστη καλοσύνη που υπάρχει εκεί έξω, ό,τι καλό μου δίνεται. Για την ώρα, φαίνεται να είναι αρκετό.Υ.Γ. Σε είδα προχτές πάλι μετά από χρόνια - τυχαίο δεν ήταν, γιατί σε σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό, και σα να άκουσες το κάλεσμά μου. Κι ενώ νόμιζα πως σε είχα ξεπεράσει, ήταν σα να χτύπησε την καρδιά μου ρεύμα ηλεκτρικό, και για λίγη ώρα τα έχασα. Ευτυχώς δεν κατάλαβε κανείς. Αλλά πολύ λίγη σημασία έχει αυτό.Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξαναζήσω ποτέ έτσι έντονα όσο έζησα μαζί σου. Να νίωθω τις εποχές. Να είναι όλες οι μυρωδιές, τα χρώματα, τα πάντα συνδεδεμένα μαζί σου. Ο,τιδήποτε λιγότερο είναι απλά πολύ λίγο. Κι αν μέχρι τώρα το είχα αποκλείσει, τώρα αναρωτιέμαι: θα μπορούσαμε να 'μαστε ξανά μαζί, μετά από όλα αυτά;Για την ώρα δεν έχω απάντηση. Περιμένω ένα ακόμα σημάδι. Είμαι πολύ φοβισμένος. Και απλά επιβιώνω.https://www.youtube.com/watch?v=lYeP8a_Y_0A