ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έγραψα ένα βιβλίο που πιθανόν να μην εκδοθεί ποτέ. Πειράζει όμως να έχω όνειρα; Πειράζει να σκέφτομαι πως είναι το νέο συγγραφικό φαινόμενο; Δουλεύω 10-12 ώρες, 6 φορές την εβδομάδα, σε μια δουλειά που μισώ, για κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό. Όπως πολλοί φαντάζομαι, προσποιούμαι ότι δουλεύω…Γιατί λοιπόν πρέπει να λέω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που έχω δουλειά και τα όνειρά μου να τα αφήσω για πάντα; Οι φίλοι με κουράζουν. Αυτοί που θα έπρεπε να χαίρονται μαζί μου, είναι εγωκεντρικά καθίκια. Μου λένε συνέχεια, είμαστε φίλοι σου, βάλε μας στις ευχαριστίες στο τέλος του βιβλίου! Λες και αυτό θα τους κάνει τι; Διάσημους; Κάποιους; Μωρέ δεν γαμιόνται λέω εγώ; Ευχαριστίες θα γράψω μόνο σε εκείνη τη δασκάλα που μου είχε πει εκεί γύρω στα 13: «παιδάκι μου, φρόντισε όταν μεγαλώσεις να μου δώσεις τη χαρά να διαβάσω κάτι από εσένα». Σε ευχαριστώ κυρία! Αλλά πάλι, μήπως δεν πρέπει να σε ευχαριστώ, αφού εσύ ήσουν αιτία που έχω όνειρα;