14.2.2020 | 10:10
περι ερωτος
Ο έρωτας εφευρέθηκε για να καίγονται όλα τα ανθρώπινα σχήματα μέσα στη νύχτα... Δεν είναι ο τόπος για να κάνουμε τους ωραίους, να εμφανιζόμαστε ευφυείς και να δείχνουμε την πανοπλία του φύλου μας..Ο έρωτας είναι ένας Γολγοθάς από χαρτί για να καίγονται όλα τα ομοιώματα της κεφαλής του ανθρώπου.Διότι η εικόνα του ανθρώπινου προσώπου που νομίζουμε ότι έχουμε, που πιστεύουμε ότι φερουμε, ζητά σε τακτά χρονικά διαστήματα να σβηστεί και να πλυθεί για να ξαναγεννηθει... Άραγε για ποιόν...;Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώον που ζητά την καταστροφή του. Επιζητά την βία για να καταστρέψει τον άλλον αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του: να κονιορτοποιηθεί και να εξαφανιστεί...Επιζητά την συντριβή για να ξαναβρεί το ανθρώπινο πρόσωπο που συνεχώς του διαφεύγει...Είναι ένας δρομέας αντοχής για το ανέφικτο ενός ιδανικού εαυτού που γνωρίζει ότι δε θα βρει ποτέ...Ο έρωτας δε θέλει νομικό προφυλακτικό, δε θέλει εγγυήσεις και κατοχυρωμένα συμβόλαια για εκμηδένιση του ρίσκου των μετοχών με υψηλή απόδοση...Μπορείτε να ζείτε ερωτευμένοι χωρίς να ερωτευτείτε. Ζήστε έναν έρωτα χωρίς απρόοπτα, έναν έρωτα με χαμηλά λιπαρά και ντεκαφεϊνέ παραλλαγή. Έναν έρωτα που δε θα σας θυμώνει, που δε θα σας κλειδώνει, που δεν θα σας σκοτώνει, έναν έρωτα που τα αυγά δεν θα σπάνε, που όλοι θα περνάμε καλά, λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες και μια γιαγιά που θα λέει τα παραμύθια των ευτυχισμένων εντοιχισμένων. Δύο σε ένα και το ανάποδο του...Ο έρωτας δεν είναι πρόσθεση, δεν είναι διαίρεση, δεν είναι αφαίρεση, είναι η αποσύζευξη αλλά και η αποσύνδεση από την φωτεινή πλευρά του ανθρώπου προς το σκοτάδι που έχει εντός του.Ο έρωτας είναι ο νοήμων εξανθρωπισμός του σεξουαλικού μας εαυτού. Το σεξουαλικό δεν συνδέει, αντίθετα χωρίζει και αποσυνδέει γιατί δίνει ταυτότητα εκεί που έπρεπε να βλέπει την διαφορά.Το σεξουαλικό μας γίγνεσθαι είναι ναρκισσιστικό και παρασύρει σε μια απόλαυση που έχει αρχή και τέλος στην πραγματική ζωή, με ανατομικούς και βιολογικούς όρους που προσπαθούν να αντικαταστήσουν την φαντασιακή απόλαυση που δεν έχει όρια και δεν εγκλωβίζεται στις ανατομικές συνιστώσες της απλής ανθρώπινης μοίρας που λέγεται ακόμα ζωή.