ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΠΕΣ ΜΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ? ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ, ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ....Μόλις γύρισα σπίτι, ξέρω πολύ καλά ότι είναι η τελευταία φορά που τον είδα. Όλα ξεκίνησαν πέρυσι ακριβώς πριν ένα χρόνο, μέσα στις γιορτές. Στην μάζωξη φίλων 20/11 για να σχολιάσουμε το πάρτυ των γενεθλίων μου τον είδα 1η φορά, στη γιορτή μιας φίλης μας Κατερίνας την 2η, στην δική του γιορτή ήμουν η επίσημη δική του γυναίκα. Και τα Χριστούγεννα ήταν πάλι πραγματική γιορτή. Πάντα είχε εφήμερες σχέσεις και έψαχνε το μοναδικό και ήμουν εγώ, ατελείωτες ώρες να με πείσει γι'αυτό, άστραφτε από χαρά όταν με έβλεπε, που με βρήκε, με έσφιγγε τόσο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα για να μην με χάσει. Ήταν εξωπραγματικά χαρούμενος για το "εμάς" και το ένιωθα στο βλέμμα, στο άγγιγμα, στα πάντα του. Ήθελε εμένα, να μεγαλώσω τα παιδιά του, να είμαι η μία.Πολλές ερωτήσεις, δύσκολες οι απαντήσεις. Πολλές απαντήσεις δεν τις γνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, δεν ήξερε γιατί... Τον πίεζω πολύ καιρό τώρα, πλέον είμαι σίγουρη πως δεν ξέρει το γιατί ή τουλάχιστον κατάφερε να με πείσει γι'αυτό. Που πήγε ο πρωτόγνωρος γι'αυτόν έρωτας του, η αγάπη, η λατρεία, ο παράδεισος μας και τα όνειρα; Ήταν ποτέ αληθινά ή μια φούσκα που έσκασε; Γιατί εξαφανίστηκαν; Έφταιξα εγώ; Λέει όχι, αλλά με πήρε η μπάλα με τα προβλήματα του. Γίνεται αυτό αν η αγάπη είναι αληθινή; Από την άλλη γίνεται να με αγαπά όταν δεν αγαπά τον εαυτό του και τη ζωή του; Με πήρε όντως η μπάλα, εξοστρακίστηκε η σφαίρα που δεν ήταν για μένα αλλά εγώ πέθανα στο τέλος; Έκανα κάτι που ήταν τόσο τρομερό για να τα εξαφανίσω όλα; Δεν ξέρω.......Ένα ξέρω, τι φοβάμαι στις γιορτές...Τα μαγικά δώρα, αυτά που μπορούν να σε κάνουν να πετάξεις από την χαρά σου. Όσο πιο τέλειο το δώρο, τόσο πιο πολύ φοβάμαι πια. Όπως τα παιδάκια φοβούνται μην πάθει κάτι το αγαπημένο τους δώρο γιατί αν πάθει ακολουθεί μεγάλη απογοήτευση και κλάμα. Τα παιδάκια το ξεπερνούν ίσως πιο εύκολα. Όσο μεγαλώνεις όχι. Γιατί το μαγικό δώρο όπως ένας έρωτας εκτός απο χαρά και το συναίσθημα να πετάς στα σύννεφα μετά γίνεται η συντροφιά, το άλλο σου μισό, τα όνειρα σου και οι ελπίδες σου. Ο άνθρωπος σου. Και πόσο ανάγκη έχουμε μέσα σε αυτή τη μαυρίλα γύρω μας, τον άνθρωπο μας, αυτόν που θα είναι εκεί στο τέλος κάθε δύσκολης μέρας.Με πλήγωσε, πονάει όλο μου το σώμα, δεν ήταν εκεί στις δύσκολες μέρες μου το καλοκαίρι και με πρόδωσε τόσο γρήγορα. Τον μίσησα όσο κανέναν, τον έβρισα όσο κανέναν, με γονάτισε, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Κι όμως τον αγαπώ ακόμα πολύ, όταν αγαπάς συγχωρείς ακόμα κι αυτόν που σε σκοτώνει, αυτός με αγάπησε για να με συγχωρέσει αν έκανα κάτι; Δεν ξέρω........Ένα ξέρω, τι φοβάμαι στις γιορτές.... Τα μαγικά δώρα, την χαρά των γιορτών και την απώλεια τους.... Η χειρότερη προσευχή στον Θεό που μπορεί να κάνει κάποιος είναι αυτή που κάνω κάθε νύχτα, ατελείωτες ώρες, ενώ κλαίει όλο μου το σώμα. Βοήθησε μου Θεε μου να πάψω να τον αγαπώ και να τον μισώ, να πάψω να τον αγαπώ. Δε θέλω άλλο τέτοιο δώρο.... Μυαλό μου, ψυχή μου, μόνο για εκείνον μην μου λες...Για τον Ν