ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι να πρωτογράψω...Ας ξεκινήσω από τη γενική αίσθηση που επικρατεί όταν επισκέπτομαι την πεθερά μου στο χωριό της.Ότι κατά βάση αντικειμενικό γνωρίζω εκεί δεν ισχύει. πχ το νούμερο των μακαρονιών και το πάχος τους, κατά την πεθερά μου είναι το αντίθετο. Δηλ, το μακαρόνι νο 6-7 είναι πιο χοντρό από το 5. Μπορεί να φαίνεται ανούσιο αλλά όταν συμβαίνει καθημερινά σε οποιαδήποτε συζήτηση είναι πολύ κουραστικό.Επιπλέον είναι φοβερά εγωίστρια και πιστεύει ότι αφού στην ίδια δεν έχει συμβεί δεν υφίσταται. πχ.λεώ εγώ ότι έχει κουνούπια. Απαντάει εμένα δεν με έχουν τσιμπήσει. Άρα δεν υπάρχουν κουνούπια. Της δείχνω τα τσιμπήματα, τώρα που ήρθες εσύ, χθες δεν ήταν...Τέλος δεν πετάει τίποτα υλικό πράγμα αν δεν αφήσει την τελευταία του, τελευταία του όμως πνοή. Εξηγούμαι. Υπάρχει ένας ανεμιστήρας στο ταβάνι του δωματίου που κοιμόμαστε (το χωριό είναι πολύ ζεστό μέρος) ο οποίος βρίσκεται εκεί 30 χρόνια τώρα. Όταν ανοίγει κάνει ένα θόρυβο κραπ, κραπ, κραπ ο οποίος τη νύχτα σε τρελαίνει. Αφού δεν έχω κοιμηθεί όλη τη νύχτα από τον σπαστικό θόρυβο της λέω το πρωί αν μπορεί να γίνει κάτι. Απάντηση, εγώ όταν τον ανοίγω δεν κάνει θόρυβο, μάλλον κάποια βίδα θα έχει λασκάρει και μαγκώνει. Πόσο κάνει της λέω να αγοράσουμε έναν... Τρελάθηκε..Έχω πει στον ηλεκτρολόγο να έρθει να δει αν πετάει καμια βίδα και μου είπε πέτα τον.Δεν τον πετάω όχι.Αφού δουλεύει. Δεν του λες εσύ να έρθει. Κι εγώ τα ίδια λέω να πάρουμε άλλον είπα..Όχι εγώ δεν τον πετάω, δεν είναι για πέταμα..Της είπα να αλλάξουμε δωμάτια το βράδυ και έμεινε εκεί. Πολλά τέτοια σε οποιαδήποτε συζήτηση. Και αν δεν συζητάω έρχεται και με τσιγκλάει για να συνεχίσει το βιολί της και να πετάξει το εγώ έτσι, αφού εμένα, κι εγώ..εγώ..εγώ..Βαρέθηκα. Δεν παίρνει χαμπάρι η γυναίκα. Αμετακίνητη, εγωίστρια και απορροφημένη στον μικρό κοσμό της που είναι τα πάντα όμως...Αυτά. Χαλάρωσα λίγο....