Φοβερή απαισιοδοξία με τάση γενίκευσης...Αλλά γιατί μας φαίνεται παράξενο που είναι παράγοντας δημιουργίας σχέσης, ιδίως σε ηλικίες άνω των τριάντα, και η επαγγελματική αποκατάσταση; Οι σχέσεις δεν είναι μόνο συναισθήματα, όρκοι αγάπης και αγκαλίτσες και φιλάκια σε αυτές τις ηλικίες. Είναι κοινή δημιουργία, χρειάζονται ελπίδα για κάτι καλύτερο, προοπτικές, μία αίσθηση σταθερότητας.Είναι αλήθεια ότι η σημερινή αγορά εργασίας στην Ελλάδα δε δίνει στους νέους τέτοιες βάσεις. Χαμηλοί μισθοί, εξοντωτικά ωράρια. Ένας υπάλληλος ή εργάτης δυσκολεύεται να κάνει όνειρα. Αλλά μου φαίνεται παράλογο να ισχυριζόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας αυτού του λόγου αποκλείονται από τη δημιουργία σχέσεων. Δεν είναι λίγοι οι χαμηλόμισθοι στην Ελλάδα. Περίεργο να μη μπορούν να συναντηθούν. Περίεργο να μη θέλουν να ενωθούν με συγκατοίκηση και συμβίωση, που μειώνει τα έξοδα και αυξάνει τις δυνατότητες ενός κοινού κορβανά. Όσοι βιώνουν τις ίδιες δύσκολες εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες κατανοούν και αποδέχονται τις καταστάσεις, δεν απορρίπτουν τους ομοίους τους.Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος αναζητά πάντα το καλύτερο. Και όταν δε το βρίσκει το φτιάχνει. Αλλιώς, θα ήμασταν ακόμα στις σπηλιές, τροφοσυλλέκτες/κυνηγοί και ντυμένοι με δέρματα ζώων. Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, υπάρχει η δυνατότητα να διεκδικηθεί μία καλύτερη ζωή. Με αναζήτηση εργασίας με δυνατότητες εξέλιξης. Με περαιτέρω εκπαίδευση-μετεκπαίδευση και αναβάθμιση των προσώντων ώστε να διεκδικηθεί μία διαφορετική εργασία. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι όμως και αδύνατο. Αν δε διεκδικηθεί το καλύτερο, δε θα έρθει ποτέ. Αλλά, η παθητική στάση και μεμψιμοιρία δεν οδηγεί πουθενά. Το να βασιζόμαστε στη μοίρα, στην καλυτέρευση των συνθηκών ή στην τύχη είναι παθητική στάση ζωής που εκμηδενίζει τις όποιες προοπτικές. Στην εργασία, στον έρωτα, στη ζωή.
27.2.2018 | 18:34
ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Διάβασα σήμερα μια εξομολόγηση που έγραφε μια γυναίκα ότι έχει ταραχτεί πολύ επειδή ο σύντροφός της έχασε τη δουλειά του.Ως εκεί μου φαίνεται πολύ λογικό.Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι που έγραψε ότι δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί αυτό κι ότι ίσως επειδή δεν είναι και πολύ καιρό μαζί.Αυτό το τελευταίο δηλαδή σαν να ψιλοδίνει κι ένα άλλοθι σε περίπτωση που τον παρατήσει, γιατί τι να τον κάνεις τον άνεργο τώρα...Ο λόγος που γράφω την εξομολόγηση δεν είναι σε καμία περίπτωση για να κατηγορήσω τη γυναίκα.Και βασικά δεν είναι θέμα φύλου. Και άντρες που οι γυναίκες τους έμειναν άνεργες, έχω ακούσει πολλές συζητήσεις που σκέφτονται ακόμα και να τις εγκαταλείψουν, κάποιοι το έπραξαν κιόλας, όσοι δεν είχαν προχωρήσει σε γάμο ή δεν είχαν παιδιά, ένας μάλιστα μου είπε σε μια συζήτηση σε μια παρέα ''ευτυχώς που δεν το προχωρήσαμε και πιο σοβαρά, είχαμε φτάσει παλιότερα να συζητάμε και για αρραβώνα, σιγά-σιγά τις κόψαμε αυτές τις συζητήσεις, πλέον το διαλύσαμε ήρεμα κι ωραία κι έχει ο καθένας το κεφαλάκι του ήσυχο''.Είναι κρίμα πάντως που σκεφτόμαστε έτσι.Και υπάρχουμε κι εμείς που δουλεύουμε για ελάχιστα χρήματα και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε σχέση ποτέ.Αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι οι άνεργοι και οι άνεργες που βλέπουν ότι δεν είχαν κανέναν πραγματικά στο πλευρό τους.Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, αν έχουμε το σθένος να την παραδεχτούμε.Ξαφνικά γίνονται το μαύρο πρόβατο για φίλους, συγγενείς, συντρόφους.Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα ''θα σ' αγαπώ για πάντα'', ''θα είμαι μαζί σου ό,τι κι αν γίνει'', τα παίρνει ο αέρας.Λόγια ωραία που τα παίρνει ο αέρας όταν η ζωή στραβώσει.Πολύ κρίμα.
2
