ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν φτάνει που η χώρα αυτή λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο, έχουμε και τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τις άδοξες αγάπες, το μελόδραμα σε γκρο πλαν με την πρώτη ευκαιρία. Πήξαμε στους Ρωμαίους και τις Ιουλιέτες. Όλοι σκούζουν, όλες μεσ' το παράπονο και οι πάντες πληγωμένοι. Η αίσθηση του ανικανοποίητου διάχυτη. Σ' αγαπώ αλλά δεν τολμώ να στο πω, στο λεω και σφυράς αδιάφορα, μου το λες και αναρωτιέμαι αν ισχύει. Φαύλος κύκλος, κοινώς. Κανείς δεν τολμά κι όταν μάλιστα αποτολμά, αναρωτιέται, έχει αμφιβολίες. Όλοι/ες φοβούνται μην πληγωθούν. Κι αυτή η αγάπη υπερτιμημένη πια.Το σε ποθώ, σε θέλω μας φαίνεται πια λίγο, για κάποιον μυστηριώδη λόγο, κι ας είναι αυτό που επιδιώκουμε κατά βάση. Φορτώσαμε στα ερωτικά μας όλα τα δεινά και τα αδιέξοδα της ανθρώπινης ύπαρξης με τρομακτική ευκολία. Για όλα ευθύνεται ένας έρωτας... καταστροφικός, υπερτιμημένος, προδωμένος, ανεκπλήρωτος...επιλέξτε ταμπέλα.Και μετά ζήτω η κατάθλιψη, ω χαίρε μελαγχολία.Σπαραγμός, κλάμα, σιωπή. Βουβαμάρα. Σιχαινόμαστε υποτίθεται τα άρλεκιν.Αλλά ο Ερωτόκριτος παραμονεύει στη γωνία... εκεί πάντα μην ξεχνιόμαστε. Έλεος...Φοβόμαστε μέχρι και τον ίσκιο μας.Αναρωτιόμαστε αν όντως μπορούμε να "δεθούμε". Κι όταν "κολλάμε", τρέμουμε μήπως ο άλλος/η το αντιληφθεί και μας κάνει ελατήρια.Αρρωστημένη, αδιέξοδη κατάσταση.Και πως να μην είναι; Όταν "μπαίνουμε" στο ερωτικό παιχνίδι με εκατομμύρια αν και χιλιάδες ερωτηματικά, τι ακριβώς δηλαδή περιμένουμε; Χαρά; Ε όχι δα... "βρωμάμε" απαισιοδοξία από χιλιόμετρα.Ναι θεωρούμε ότι η θλίψη ενώνει -να δεις πως το λέει...α ναι- τις μοναχικές καρδιές...Κολοκύθια τούμπανα.Ούτε οι μοιρολογίστρες της Μάνης δεν κάνουν έτσι.Αν και είμαστε ελεύθεροι να εκφραστούμε, να κάνουμε σεξ, συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε στον Μεσαίωνα.Κομπλεξ, εγωισμοί κι άγιος ο Θεός.Και στο τέλος... μπουκάλες.Πρέπει να αφεθούμε κάποια στιγμή.Πρέπει να μάθουμε να επουλώνουμε πληγές.Πρέπει να μην τα υπεραναλύουμε όλα.Πρέπει να ξέρουμε να χάνουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε σε όλα εξηγήσεις και ερμηνείες.Και όχι η χαρά δεν είναι για τους χαζοχαρούμενους, ενώ η θλίψη για τους φιλοσοφημένους, μην χέσω. Και όχι δεν είμαι με κάποιον, ούτε έχω δεσμό (μπρρρρρ θυμίζει φυλακή... το σχέση μου ακούγεται καλύτερο), αλλά ούτε μαύρα θα τα βάψω, ούτε θα κυκλοφορώ σαν την άδικη κατάρα.Καμία ενοχή, κανένα παράπονο.Αρκετά με τις μοιραίες και τους μοιραίους. Τα πράγματα είναι απλά και η χαρά περιμένει στη γωνία. Αρκεί να θέλουμε...