ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

βράδυ, ξαπλωμένος, ανάσκελα και στα πόδια μου η απεραντοσύνη της θάλασσας, ίσα που να με ακουμπάει, έτσι για να διαταράσσει λίγο την φαινομενική ακινησία. Πάνωθε μου το άπειρο του σκοτεινού ουρανού, και τα αστέρια με το ασθενικό τους φως που τρεμοπαίζει, σαν το αναμμένο καντηλάκι της γιαγιάς στο τζάκι, να προσπαθούν διακριτικά να σπάσουν την μοναξιά του μονόχρωμου. Εκατομμύρια έτη φωτός μακριά το πυρακτωμένο αστέρι έχει στείλει το φλογισμένο μήνυμα δυνατά και καθαρά. Αιώνες μετά εγώ, ένας καθισμένος μαρκόνης προσπαθώ να διαβάσω, το απαλό σαν θρόισμα του ανέμου, σινιάλο. Τραβάω το παιδικό σεντόνι και ανάβω το φως,σηκώνομαι από το κρεββάτι, σβήνω το λεντάκι του μισού βατ και μαζεύω το υπόστρωμα και τον υπνόσακο...και πάω για δουλειά.