ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα πιάσει περιστασιακά (πήγα να καλύψω τις άδειες) μια δουλειά ως πωλήτρια σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων. Τα ευρώ ήταν ελάχιστα (κλασσικά) αναλογικά με τις ώρες και εγώ από το πρωί έως το βράδυ εκεί, με άλλη 1 κοπέλα, πάντα, στη βάρδια όση και να ήταν η δουλειά. Στο σύνολο η επιχείρηση είχε 5 κοπέλες μαζί με εμένα. Αναλυτικά: 1 η υπεύθυνη - ηλικίας 30 plus/ 10 χρόνια στη δουλειά, 2 η πωλήτρια με τα περισσότερα χρόνια - ηλικίας 30 plus/8 χρόνια, 3 η πωλήτρια με τα αμέσως περισσότερα χρόνια - ηλικίας περίπου στα 30/3 ή 4 χρόνια, 4 η πωλήτρια με κάποιους μήνες εργασίας ή 1 χρόνο - ηλικίας 20 και 5 εγώ επίσης 22 για τις άδειες. Οι κανόνες μου εξηγήθηκαν από τις πρώτες μέρες. Κάθε πρωί, σκούπισμα-σφουγγάρισμα-τζάμια εναλλάξ (το εναλλάξ το έμαθα πολύ αργότερα) με την ανάλογη κοπέλα που θα είμαι στη βάρδια. Μισή ώρα διάλειμμα και δεν κάθομαι ποτέ και για κανένα λόγο, εκτός αν έχει περάσει το αφεντικό και έχει φύγει ή αν είναι η μέρα που δεν θα έρθει, όποτε μπορώ να κάτσω 5'. Αν μπει το αφεντικό ξεκινάς και διπλώνεις τα διπλωμένα, μέχρι να φύγει, αρκεί να κάνεις κάτι. Κινητό κλείνεις όταν περνάς από την πόρτα και το ανοίγεις στο σχόλασμα. Δοκιμαστήρια μαζεύω πάντα εγώ. Οι κρεμάστρες πρέπει να κοιτάνε έτσι κλπ κλπ. Οκ, πιστεύω έτσι είναι στις περισσότερες, αν όχι σε όλες τις επιχειρήσεις. Εγώ ταμείο ΔΕΝ έκανα και ούτε άνοιγα, γιατί ήμουν καινούρια και τις πρώτες βδομάδες που ήμουν πρωί έκανα σκούπισμα, σφουγγάρισμα και τζάμια- ράφια εγώ και οι άλλες 2 που έκανα βάρδια άνοιγαν. Νόμιζα πως είναι υποχρέωση μου, γιατί οι άλλες κοπέλες που είχα υπάρξει ως τότε στη βάρδια (1, 2) δεν μου είχαν πει το αντίθετο. Έτσι νόμιζα πως έτσι πρέπει να γίνεται και είχα συμφιλιωθεί, δε θα πω ψέμματα. Εξάλλου, η 1 ήταν η υπεύθυνη και η 2 άνοιγε πάντα, όποτε μόνο εγώ έμενα να τα κάνω. Όταν ήμουν με την υπεύθυνη-1, όλα ήταν καλά. Με την 2, όχι και τόσο, αφού έλειπε συνέχεια στην "αποθήκη" και ερχόταν μόνο όταν και άμα φώναζα για ταμείο ή εφόσον είχε περάσει το αφεντικό, ήταν έξω και μίλαγε (πληροφορία εκ των υστέρων, με την 4 στο τηλ) και κάπνιζε και τσέκαρε από τη τζαμαρία. Μου είχε πει να μην μιλήσω και της είχα πει εντάξει, να είναι ήσυχη. Την 3η βδομάδα, έρχεται η κοπέλα 3. Ανοίγουμε μαζί, μου λέει σκούπισε και εγώ θα σφουγγαρίσω και θα κάνω τζάμια. Της λέω, όχι προς θεού, εγώ θα τα κάνω. Μου λέει, πας καλά; Αυτή τη βδομάδα που είμαστε μαζί πρωί, μια θα σκουπίζεις εσύ και θα σφουγγαρίζω εγώ και την άλλη μέρα ανάποδα. Έτσι το κάνουμε εδώ. Δε στο είπε κάνεις; και ΔΕΝ μου το είχε πει κανείς. Ήταν η μόνη κοπέλα που μιλάγαμε και αναλύαμε διάφορα. Γίναμε "φίλες". Την 4 βδομάδα, γνωρίζω την κοπέλα 4, κολλητή με την 2(πληροφορία επίσης εκ των υστέρων). Για την οποία 4, δεν είχα δείγματα ότι είναι κακή, εφόσον μοιραζόμασταν εναλλάξ τις δουλειές (στην αρχή) όπως και με την 3 και με βοηθούσε σε πολλά, παρόλο που πήγαινε και αυτή στην "αποθήκη" και καθόταν με τις ώρες. Πέρναγε ο καιρός και το ίδιο και τα πρωινά με την εκάστοτε κοπέλα, αλλά και τα μεσημέρια και τα σπαστά που ήρθαν αργότερα. Αν δεν ήμουν με την 1 ή την 3, πέρναγα τη βάρδια μόνη μου, γιατί το μαγαζί ήταν ξεχασμένο από το θεό και 5/7 δεν έμπαινε κανείς αλλά και οι άλλες (2 και 4), δεν κάθονταν μαζί μου. Οπότε στεκόμουν σαν το σκιάχτρο σε χωράφι. Είχα μετρήσει όλα τα πλακάκια, όλες τις κρεμάστρες και είχα σκεφτεί παρελθόν και μέλλον όσο δε πάει. Περιστατικό 1. Μια μέρα, είμαι σπαστό με την 4 και έρχεται και την αλλάζει η 2 και μου λέει να βγω διάλειμμα. Το μαγαζί το αφήνω στην τρίχα. Γυρίζω και το βρίσκω άνω κάτω, δοκιμαστήρια με ντάνες ρούχα, αλλά λέω ΔΕ πειράζει, θα είχε δουλειά. Ξεκινάω να διπλώνω και έρχεται και μου λέει "άκου να σου πω, όταν φεύγεις το μαγαζί, θα είναι τακτοποιημένο και όταν βλέπεις μια κρεμάστρα στραβά θα την ισιώνεις, αλλιώς δε θα πηγαίνεις πουθενά" με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να βαράει κρεμάστρες. Παιδιά; ΔΕΝ είπα τίποτα, είπα απλά "δε τις είχα δει, αν τις είχα δει θα τις έφτιαχνα" και βασανιζόμουν που με έκανε σκουπίδι. Με αφήνει και πάει για τσιγάρο. Λέω, οκ θα είχε μια δύσκολη μέρα. Όταν ήταν πρωί η 2 με την 4, το μαγαζί ήταν πάντα άνω κάτω και κάτω και στα δοκιμαστήρια σκουπίδια που είχα σποτάρει από το προηγούμενο κλείσιμο. Δεν μίλαγα και εξάλλου τι να πω; Ήμουν καινούρια και για λίγο. Περιστατικό 2. Μαθαίνω αργότερα από την 3, ότι λένε διάφορα για εμένα η 2 και η 4. Ότι κάθομαι, ότι δεν κάνω τίποτα κλπ. Και αναρωτιέμαι από που το συμπεραίνουν, εφόσον, μόνο για τα ταμεία έρχονται από την αποθήκη. Δικαιώματα δεν έχω μάθει να δίνω, τις κάλυπτα αλλά προσωπικές σχέσεις δεν είχαμε, δεν ζήταγα ούτε το διάλειμμα μου, παρά περίμενα να μου πουν να το πάρω, μίλαγα σε όλες στον πληθυντικό, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοίταγα τη δουλειά μου. Στεναχωριέμαι πολύ, αλλά το αφήνω να πέσει. Περιστατικό 3. Είμαι στην 1η μέρα της περιόδου μου και πονάω απίστευτα. Κάνω όλες τις δουλειές, έρχεται το αφεντικό, ξεδιπλώνω και διπλώνω τα ήδη διπλωμένα από την αρχή. Φεύγει. Λίγο πριν το διάλειμμα μου, το μαγαζί άδειο και βρίσκω το θάρρος να πω στην κοπέλα 4 που ήμουν μαζί, σε παρακαλώ να κάτσω λίγο; Πονάει όλο το κορμί μου. Θέλω να διπλωθώ σε εμβρυακή στάση. Μου λέει να κάτσω, μπαίνει το αφεντικό καπάκια, σηκώνομαι και μου λέει κάνοντας μου παράλληλα νόημα με το χέρι του, βάλε το σκαμπό στη θέση του και μη ξανά κάτσεις και πάει στο γραφείο του. Περιστατικό 4. Το μαγαζί ακόμα ένα πρωινό άδειο. Μου λέει η 1, σου έχω δουλειά. Θα σου κατεβάσω όλα τα ελαττωματικά ρούχα και θα τα σκίσουμε. Παιδιά; ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα ρούχα ήταν παντελόνια με χαλασμένο φερμουάρ ή κουμπί, μπλουζάκια λερωμένα με make up ή καφέ, πουλόβερ που τους έλειπε ένας πόντος. Βλάβες απλές και χαζές. Μου λέει "θα τα σκίσεις τόσο ώστε να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν ή να ραφτούν από κανέναν". Της λέω, "κυρία 1 με όλο το θάρρος, αυτό είναι απάνθρωπο, αφήστε τα στα σκουπίδια, δώστε τα σε εκκλησίες που απευθύνεται κόσμος γι αυτά, μπορούν να δοθούν σε οικογένειες με ανάγκη, σε ορφανοτροφεία, σε οργανώσεις". Μου λέει, "από σκουπίδια και εκκλησίες τα παίρνουν γύφτοι και τα πουλάνε και αυτό που σου λέω είναι εντολή του αφεντικού". Ε, λοιπόν έσκιζα ρούχα 4 ώρες. ΔΕΝ ήξερα καν ότι αυτό ΥΠΆΡΧΕΙ και συμβαίνει. Μέσα μου δε το άντεχα, το σκεφτόμουν συνέχεια. Δεν ήξερα ΤΙ να κάνω. Φοβόμουν να απευθυνθώ κάπου, αλλά και δεν ήξερα που. Όσοι το είπα, μου έλεγαν ότι θα με κυνηγήσει γιατί έχει την άνεση και να το ξεχάσω γιατί θα μπλέξω και θα τρέχω. Το συζήτησα με την κοπέλα 3, μου είπε ότι "ναι, έτσι κάνουν εδώ". Τις επόμενες μέρες, έγιναν κάποια περιστατικά ακόμα και είπα, δεν αξίζει άλλο. Δεν ήθελα να πηγαίνω. Οι γονείς μου με στήριξαν. Έφυγε και η κοπέλα 3. Και ζήσαμε εμείς καλά και οι τύπισσες έβαλαν την τελευταία άδεια τους εκεί που ξέρουν και δούλεψαν κανονικά. Πληρωνόμουν λιγότερα από part time, δούλευα 8ωρο και εκείνες ήταν μόνιμες (2 & 4) και έπαιρναν τα διπλά και τα τριπλά από εμένα παρόλες τις περικοπές, όπως έλεγαν. Η 2 για να κάθεται να κάνει υποδείξεις και να καπνίζει. Ας τις ίσιωνε αυτή τις κρεμάστρες, που όντως πληρώνεται γι αυτό, όχι εγώ που έπαιρνα 3+60. Μετανιώνω που δε μίλησα, που φοβήθηκα, που σεβάστηκα χρόνια και εμπειρίες. Στο τέλος της μέρας, όλοι είμαστε το ίδιο και αυτό που ισχύει, είναι να σέβεσαι αυτόν που σε σέβεται και αυτός που δε σε σέβεται, δε πα να ΄ναι όποιος θέλει; δεν αξίζει το σεβασμό σου.