ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτε δεν καταλαβα γιατι υπαρχει κοσμος που θελει να κανει πολλα παιδια ενω δεν εχει να τα συντηρησει. Μιλαμε για πανω απο 4-5 παντα. Εδω να σημειωσω οτι στην οικογενεια μου εμεις τεσσερα αδερφια ειμαστε. Σε μια συζητηση που εκανα με την μανα μου μου ειχε πει οτι ηθελαν με τον πατερα μου να κανουν περισσοτερα αλλά τα οικονομικα τους δεν θα τους επετρεπαν να τα ζησουν με καποια αξιοπρεπεια και ετσι εμειναν στα τεσσερα. Και παμε λιγο στο σημερα. Διαβασα πριν λιγο μια συνεντευξη ενος πατερα που εχει πολλα παιδια ( δεν εχει σημασια ποια οικογενεια ειναι γιατι το μοτιβο ειναι το ιδιο στις υπερ-πολυτεκνες οικογενειες) ο οποιος αισθανεται ευλογημενος που εχει πολλα παιδια, βλεπει το μελλον με αισιοδοξια και με τη βοηθεια του Θεου θα πανε ολα καλα στην οικογενεια του. Συγγνωμη και εγω αν ημουν πολυτεκνος και μου εδιναν σπιτι, αυτοκινητο τζαμπα, αν πηγαινα διακοπες τζαμπα, αν μου ταιζαν τα παιδια τζαμπα, αν μου εδιναν λεφτα αλλοι για να σπουδασω τα παιδια μου, αισιοδοξα θα τα εβλεπα τα πραγματα. Το θεμα ειναι εσυ τι μπορεις να κανεις για τα παιδια σου? Μπορεις ή περιμενεις απο την εκκλησια, το κρατος, τους συμπολιτες σου να σου "μεγαλωσουν" τα παιδια? Δεν ειναι λιγο ανευθυνο? Και δεν λεω να μην εχουν βοηθεια. Επιβαλλεται να εχουν βοηθεια ΟΛΟΙ οσοι εχουν παιδια και δυσκολευονται να τα μεγαλωσουν. Αλλα δεν μπορω να βλεπω αλλο ολο αυτο το "μικρο σπιτι στο λιβαδι" που ζουν αυτες οι οικογενειες που "με τη βοηθεια του Θεου(ας ειναι καλα η ιδιωτικη πρωτοβουλια μεταξυ μας) ολα καλα θα πανε".