22.7.2014 | 21:28
Πονάω
μακριά σου κι ας μην το ξέρεις, κι ας μην το υποψιάζεσαι καν, υποφέρω, δεν αντέχω. Μου λείπει το σώμα σου, το χαμόγελό σου, το φιλί σου, αλλά δε θα καταλάβεις ποτέ γιατί όλα αυτά τα είχα τόσο ανάγκη. Ήταν σαν το οξυγόνο για μένα, δεν ξέρω για πόσους είναι γενικά, αλλά για μένα ήταν. Ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να ζήσω, για να μπορώ να χαμογελάω. Από τότε που τα άφησα όλα αυτά δεν έχω ξαναχαμογελάσει. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό, αν έπρεπε ή δεν έπρεπε, ξέρω ότι έπρεπε να πληρώσω και με το να σε κρατούσα κοντά μου και να μη σου δίνω αυτά που θέλεις μόνο περισσότερη ζημιά σου έκανα. Δε θέλω τη συγχώρεσή σου για τίποτα, θέλω μόνο να θυμάσαι όμορφα όσα ζήσαμε μαζί κι αν κάποτε ξανασυναντηθούμε να δω εκείνο το χαμόγελο που ομόρφαινε όλο τον κόσμο. Μόνο αυτό να δω κι ας μην ξαναχαμογελάσω ποτέ ξανά στη ζωή μου.