ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν είμουν 11 χρονών έτρωγα κανονικά (το φαγητό που τρώνε όλοι οι άνθρωποι, και την πίτσα μου και το σουβλάκι μου και το γλυκό μου, όλα με ένα μέτρο), το θέμα μου ήταν το ότι έτρωγα αρκετό ψωμί και γι αυτό έβαλα κάποια κιλά. Πολλές φορές με είπαν χοντρή στο σχολείο και έτσι με ανέλαβε μια διαιτολόγος. Όλα ήταν καλά και ενώ έχανα κιλά με άφηνε να τρωω γλυκό και κάτι απ έξω την εβδομάδα, γενικά είμουν αρκετά ελεύθερη. Μια μέρα διάβασα κάτι για θερμίδες και υγεία και λιπαρά και όλα αυτά, δεν θυμάμαι που και εκείνη την ημέρα καταστράφηκε η ζωή μου. Αποφάσισα πως χριαζόμουν λιγότερες από 1400 θερμίδες την ημέρα άρα θα έτρωγα κάπου στις 1200, γυμναζόμουν και σε πράγματα όπως ζάχαρη, βούτυρο, τυρί, κρέμα γάλακτος, σοκολάτα, κέικ ή οτιδήποτε γλυκό, σουβλάκι, πίτσα, ότιδήποτε απ έξω, κρέπες (ακόμα και σπιτικές), οτιδήποτε τηγανητό κλπ. είπα όχι για πάντα. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι υγιεινή ζωή. Γρήγορα αυτό έγινε η τρέλα μου κάθε φορά που κοίταζα φαγητό σκευτόμουν τις θερμίδες και τέτοια και όχι τη γεύση. Δεν βρισκόμουν πια με τους φιλους μου γιατί αυτοί τρώγανε όλα αυτά που εγώ δεν μπορούσα να φάω. Στο σπίτι φυσικά και τα "απαγορευμένα" φαγητά μπαίνω βγαίναν και εγώ καθόμουν, τα έβλεπα τα μύριζα και μετά πήγαινα στο δωμάτιο μου και έβαζα τα κλάματα. Και από τότε δεν κατάφερα να χαρώ ξανά τίποτα. Τα Χριστούγεννα τα πέρναγα στο δωμάτιο μου, το ίδιο και το Πάσχα, ούτε ένα μπισκότο δεν άγγιξα. 16 χρόνια τώρα η ίδια δυστυχία. Αν τα έκοβα μεγάλη ή δεν τα έβαζα ποτέ στο στόμα μου δε θα ήταν το ίδιο. Κάθε νύχτα βλέπω αυτά τα φαγητά στον ύπνο μου και ξυπνάω καμένη. Δεν ξέρω γιατί. Μόνο το φαγητό με κάνει τόσο συναισθηματική τίποτα άλλο (και έχω ζήσει πολλά άλλα), απλά από τότε που έμαθα για το φαγητό δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω. Το δίδαγμα τις ιστορίας: Αν θες το ότιδήποτε σχετικά με τη διατροφή σου να πάς σε έναν διαιτολόγο και να ΜΗΝ ψάξεις τίποτα παραπάνω, άσε τον να κάνει την δουλειά του... Απορώ πως οι διαιτολόγοι ξέρουν όλα α